An Inconvenient Truth

Al Gore bracht de voorbije jaren wereldwijd een paar honderd keer één en dezelfde lezing over het opwarmen van de aardbol. An Inconvenient Truth is een verfilmde versie van die behoorlijk wetenschappelijke uiteenzetting. Leg je bovenstaande pitch op het bureau van eender welke producent of distributeur, redeneert de cynicus, dan antwoordt die: interessant, maar onverkoopbaar. Toch haalde deze film het festival van Cannes en wordt hij beschouwd als één van de factoren die bijdroegen tot de huidige ecologische vibe in de Verenigde Staten.

Geen wonder, het is makkelijk één van de interessantste documentaires, of films tout court, die u dit jaar in de zaal zal zien. De beelden uit 's mans sterk gebrachte verhaal komen van een hoogtechnologische slide show, die stukjes animatie uit o.a. Futurama bevat, maar er zijn ook schitterende natuurbeelden en interludia rond het leven van Gore zelf. Oefening baart kunst: de presentatie is helder en boeiend. Gore vergeet niet af en toe moppen te tappen, terwijl de feiten die hij presenteert ronduit verbluffend zijn. Je wist het vaagweg al, maar ziet het nu gebald en bevattelijk in één keer: het klimaat gaat in recordtempo naar de knoppen en daar moeten we dringend iets aan doen.

Is daar wel wetenschappelijke consensus over? Jawel, poneert Gore. Hij linkt de desinformatie over de potentieel destructieve evolutie van het milieu aan zowel de administratie-Bush (met voorbeelden hoe woordvoerders zonder wetenschappelijke opleiding conclusies van rapporten vervangen) als de tabaksindustrie, die op gelijkaardige manier minimaliseerde dat roken dodelijk is. We horen hoe Gores zus stierf aan longkanker en dit hem motiveerde om die andere jammerlijke waarheid van alle daken te schreeuwen.

In de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 kregen wij Belgen een heel klein smaakje van de presidentiële campagnes die tientallen miljoenen Amerikanen om de zoveel jaar meemaken. Dewinter vs. Janssens, het was razend spannend. Stel je eens voor wat Bush vs. Gore in 2000 moet zijn geweest. Gore, zoals zijn opponent omgeven door een leger raadgevers, imagocoaches, trendwatchers en dies meer, gaf via de Europese media maar een makke indruk, net zoals John Kerry vier jaar later.

Ondertussen is duidelijk dat beide democraten minstens een beschaafder en intelligenter alternatief waren geweest voor de Texaan George Bush Jr. als leider van de Westerse wereld. Toch beweert de man die used to be the future president of the United States, zoals Gore zichzelf bij de start voorstelt, dat hij niet opnieuw deel zal nemen aan de voorverkiezingen binnen zijn partij. De ultieme catfight Hillary vs. Condi moet het worden in 2008, of hoogstens Obama vs. Guilliani.

Wie deze film heeft gezien, zet daar misschien vraagtekens bij. Want in deze eloquente en evocatieve documentaire presenteert Gore niet alleen oorzaak en gevolg van het broeikaseffect, maar ook zichzelf als een intelligente, aimabele en motiverende wereldleider. Propaganda, dus? Zeker, en dan? Minder dan zichzelf, verkoopt Gore zijn zaak. Als deze film inderdaad bijdroeg tot meer milieubewustzijn in de Verenigde Staten en -wie weet- tot hun uiteindelijke ratificeren van het Kyoto-protocol, dan neem je de confituur rond de pil er met de glimlach bij. Wat meer is, de film doet je nadenken over de nood aan gemotiveerde en innoverende politici. In die zin heeft An Inconvenient Truth zowat hetzelfde effect als de betere seizoenen van televisiereeks The West Wing: wat bombastisch en erg Amerikaans, maar ook eloquent, grappig, van visuele topkwaliteit, leerrijk en entertainend tegelijk.

Om deze film razend interessant te vinden hoef je absoluut niet groen te stemmen -al kunnen de ecologisten uw steun gebruiken. Na het zien van An Inconvenient Truth -die wij u in som bijzonder aanraden- raakt ook u daar zeker van overtuigd. Gore heeft zijn doel deze keer dus bereikt. Waren wij Amerikaan en runde Gore for government, hij had onze stem al binnen.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de