Harsh Times

Hoe moeilijk kan het zijn om het gegeven van de straatrellen in de Franse banlieus, zo meesterlijk geschilderd in Kassovitz' La Haine, te transponeren naar LA, dé rellenstad bij uitstek. Laat een beetje regisseur flirten met de elementen van het Franse succesverhaal, rijg bijvoorbeeld Christian Bale, toch een acteur die risico's durft te nemen, aan boord en je krijgt opnieuw een mokerslag van een film, nietwaar? Helaas, driewerf helaas: zelfs met een elektronenmicroscoop konden we David Ayer, regisseur van dienst niet betrappen op ook maar een greintje talent. Om nog maar te zwijgen over een ondermaatse Bale en een nachtmerrie van een soundtrack.

Jim Luther Davis is buitengegooid bij het leger na de Golfoorlog en ambieert een baantje bij de politie. Net als zijn maat Mike Alonzo wil hij eigenlijk niets liever dan een fatsoenlijk leven, al was het maar opdat de heren indruk kunnen maken op hun vriendinnen. Maar de boezemvrienden kunnen het niet laten. Eens te meer kondigt zich een dag vol geweld en druggebruik aan. De trein der gebeurtenissen zal als een splijtzwam tussen hen komen te staan.

Klinkt goed, denkt u nu. Waar moeten we beginnen met afkraken? Ten eerste is het verhaal een narratieve chaos van jewelste. Initieel is het opzet van real time, dat het grootste deel van de film behelst, wel interessant. Regisseur David Ayer versnelt en vertraagt echter het ritme, sleurt er niets ter zake doende niemendalletjes bij en raakt, als een kleuter in een spiegeldoolhof, uiteindelijk zelf het spoor bijster.

Vervolgens is er de vorm: als argeloze kijker krijgen we eens te meer een staaltje arty farty pellicule dat kan tellen in onze maag gesplitst. Overbelichte beelden, zwalpende camera's, een totaal gebrek aan een zinnige kadrering, noem maar op. Als u het ons vraagt vindt Ayer qua totaal van de pot gerukte vormexperimenten enkel zijn gelijke in Tony Scott (denk aan Man On Fire en Domino en huiver).

Tenslotte zetten twee belangrijke factoren het op een potje armworstelen voor de grootste ergernis bij de kijker: een soundtrack uit de voorgeborchten van de hel en een griezelig leeg acterende Bale. Kijk, wij volgen Bale al van zijn debuut als kindacteur in Spielbergs magistrale Empire Of The Sun en nooit, nooit hebben we de man zo automatisch zien spelen. Is dit dezelfde acteur die voor The Machinist 30 kilo afviel en een maand niet meer sliep, simpelweg omdat de rol het vereiste?

Bovendien meent Ayer elke scène die geen geweld of druggebruik behelst, te moeten larderen met de meest verschrikkelijke rapmuziek, zowat de grootste verschrikking voor iedereen met een beetje smaak.

Derhalve is ons verdict onverbiddelijk. Ayer, die toch het scenario van Training Day neerpende, slaat met zijn debuutfilm de bal op zowat alle vlakken mis. Te mijden als de builenpest.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de