Running with scissors

Enkele jaren geleden schreef voormalig New York Times Editor Augusten Burroughs zichzelf de Amerikaanse bestsellerlijsten in met Running With Scissors, een even onthutsend als hilarisch zelfportret waarin hij afrekent met zijn verleden ten huize van de malafide psychiater dr. Finch. Het boek bleef enkele maanden als een alleenheerser over de boekenlijsten regeren, dus kon een verfilming van het boek niet langer uitblijven. Criticasters die het boek de hemel in schreven fronsten de wenkbrauwen, want met zijn eclectische zijsprongetjes én verwrongen moraalbeeld leek het quasi onmogelijk om een verfilming op pellicule te brengen.

?zij dwalen? dachten we, want regisseur Ryan Murphy toonde zich in het verleden een bekwaam filmmaker met een neus voor fijnzinnige satire met de succesvolle chirurgenserie Nip/Tuck én ook voor een seventees tijdsdocument verstoken van nostalgie én melancholie halen we graag ons hartje op. Maar driewerf helaas. Murphy weet zich geen blijf met het uitstekende bronmateriaal én komt niet veel verder dan een fletse rariteitenshow én van de zwarte galgenhumor uit het boek blijft niet veel meer overeind.

De jonge Augusten ziet het huwelijk tussen zijn ouders, een aan menthol cigarettes verslaafde poëete (Benning) én een aan alcohol verslaafde charlatan (Baldwin) uit elkaar vallen. Hij neemt weinig aanstoot aan de nieuwe situatie, totdat zijn moeder besluit hem voor adoptie af te staan aan haar psychiater Dr. Finch (Brian Cox) zodat zij opnieuw haar draai kan vinden in haar nieuwe levenssituatie. Augusten komt terecht tussen de vroegrijpe dochters van de psychiater, wordt geconfronteerd met diens vreemd waardepatroon én worstelt met zijn eigen seksualiteit.

Ondanks het rijke materiaal komt Murphy weinig verassend uit de hoek. De personages worden afgetekend als een groep karikaturen die niet moet onderdoen voor de familie flodder. Nergens worden de personages mensen van vlees én bloed, wat net de kracht van het boek was. Als kijker blijf je 100 minuten als buitenstaander kijken naar een fictieve telefacts-documentaire en slaag je er nergens in om mee te leven met de personages. Murphy kan het ook niet laten om zijn prent vol te plamuren met weemoedige seventeessongs . Soms komt hij er aardig ermee weg, zoals tijdens een mooie scène waarin Bennings stoppen op de tonen van Manfred Mann?s ?Blinded By the light? doorslaan, maar vaak is het net de overdaad die schaadt.

Op de cast valt alvast niets aan te merken: Hoofdacteur Joseph Cross vormt een aardige revelatie. Annette Benning mag na American Beauty opnieuw gestalte geven aan een manische desperate housewive en doet dat prima, terwijl Brian Cox 20 jaar na Manhunter opnieuw in de huid mag kruipen van een maffe psychoot: een psychiater die zich terug trekt in zijn ?mastorbatorium? én zijn uitwerpselen beschouwt alsof het heilige relikwieën zijn. Enkel Gwyneth Paltrow valt door de mand. Door een gebrek aan komische présence loopt ze volledig verloren in dit absurde huishouden.

We begrijpen niet waarom Hollywood zo warm loopt voor Ryan Murphy. Ze gaven hem intussen groen licht voor een politieke thriller met Meryll Streep én Brad Pitt, een Hitchcock biopic met Anthony Hopkins én een duistere thriller met aussie duo Naomi Watts én Nicole Kidman. Murphy toont zich zeker geen onbekwame cineast met deze verfilming, maar toch hadden we het gevoel dat hij net de scherpste kantjes van het boek onaangeroerd laat. Wijze tip: als u toch een film over families on the edge of reason wil zien, huurt u beter Wes Andersons? The Royal Tenenbaums. Of een raad die nog steeds staat als een huis: haal beter het gelijknamige boek in huis in plaats van u naar deze zielloze verfilming te begeven.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de