Fracture

Denkt u even mee: mocht Hannibal Lecter getrouwd zijn, wat zou gebeuren mocht hij ontdekken dat zijn vrouw hem bedroog? Zou onze favoriete filmpsychopaat de afgehakte vingers van haar minnaar op de barbecue leggen en glimlachend naar de dipsaus vragen? Of zou hij een diabolisch plan opzetten waarin hij zijn vrouw vermoordt en zelf vrijuit gaat? Hoewel we het antwoord vast tijdens de komende jaren in een wanhopige Hannibal-sequel voorgeschoteld zullen krijgen, proeven we in Fracture al een licht voorsmaakje van hoe de tweede optie er zou uitzien.

Anthony Hopkins laat de chianti even voor wat hij is. Hij speelt Ted Crawford, een welgestelde man die, na de moord op zijn overspelige vrouw, de kleine kantjes van openbare aanklager Willy Beachum bespeelt om zelf vrijuit te gaan. Look closely enough, and you'll find everything has a weak spot where, sooner or later, it will break, horen we hem fluisteren. Maar het overgrote deel van de film gaat over de bochten waarin Willy zich wringt om Teds schuld toch maar in de rechtbank te kunnen bewijzen.

Fracture biedt weinig tot geen origineel materiaal. Het kat-en-muis-spel zagen we al in Basic Instinct (behalve de bondage dan), de 'hoogmoed komt voor de val' -structuur in The Devil's Advocate, en de rest in films als Primal Fear en The Gingerbread Man. Daarenboven is de chemie tussen beide hoofdacteurs weinig ontvlambaar: Anthony Hopkins doet een light versie van zijn Hannibal en Ryan Gosling lijkt vooral via nekbewegingen te acteren.

Makke thriller vol genrechlichés

Komt daar nog eens bij dat je als kijker zintuiglijk overdreven geprikkeld wordt: de camera staat op ADHD-modus, de montage gaat onnodig snel, de kleuren zijn overdadig gefilterd en de sfeermuziek verdient meer dan soms een druk op de mute-knop.

De Hollywood-ziekte lijkt zich met een film als Fracture te continueren: verveel je kijker niet, maar laat hem vooral niet te veel zelf nadenken.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de