Interview
Genre: human horror
| Duur: 1u23 | Release: 1 Augustus 2007 | Land: VS | Regie: Steve Buscemi | Cast: Sienna Miller, Steve Buscemi
Interview is een remake van de gelijknamige Nederlandse film van wijlen Theo van Gogh. Het is Steve Buscemi die de taak aandurft een ode te brengen aan de vermoorde rebelfilmer door diens film uit 2003 nauwgezet te hermaken. Buscemi vertolkt zelf de rol van politiek interviewer Pierre Peters die de, voor hem ongewone, opdracht krijgt B(londe)-actrice Katya te interviewen. Wat begint als een moeizaam gesprek, evolueert langzaamaan naar een losbandig spel over zelfonthulling.
De film draait volledig rond de verhouding tussen de twee onbekenden, zowel in tijd als in ruimte. De film verloopt in real time: de 83 minuten filmtijd komt ongeveer overeen met 83 minuten verhaal. En van die minuten wordt geen enkele gespendeerd aan nevenpersonages of subplots. Ook in ruimte wordt de kijker opgesloten met Pierre en Katya: de camera zet geen enkel venster open in Katya?s loft, waar het grootste deel van het verbale oorlogsgebied gestationeerd is.
De globale lijn van het verhaal doet denken aan Huis clos, een toneelstuk van Sartre, waarin twee vrouwen en een man, die ogenschijnlijk niets met elkaar gemeen hebben, na hun eigen dood samen in de hel toekomen en in een gesloten ruimte langzamerhand hun geheimen prijsgeven. Sartres beroemd geworden leuze uit Huis clos is dan ook de boodschap van Interview: L?enfer, c?est les autres.
Interview is een gewaagd project naar Hollywoodnormen, maar blijft toch net iets te licht en afgelikt om te overtuigen. Hoewel tijd en ruimte zijn afgebonden, mist de prent de claustrofobische sfeer die een film als Death and the Maiden uit 1994 wel wist weer te geven. De kleuren en belichting blijven te design, waardoor de ruwe horror die mensen elkaar kunnen aandoen niet echt voelbaar wordt voor de kijker. Maar het belangrijkste element om een film met maar twee personages en één conversatie te doen slagen zijn uiteraard de acteurs. Buscemi is lekker op dreef als de halfslachtig gemene Pierre, maar het is de vertolking van de mooie Sienna Miller die de film wat naar beneden trekt. Hoewel de rol voor Miller vast iets zelfrelativerend had, is haar acteerwerk net iets te wisselvallig om te blijven intrigeren: de manier waarop ze van haat naar liefde en weer terug springt, is soms zo luid en nadrukkelijk dat het irritant wordt. Ze maakt de ondankbare fout gelaagdheid met rommel te verwarren.
Mocht u trouwens fan zijn van deze film, bekijk dan zeker het gelijkaardige Tape van Richard Linklater.