Cidade Dos Homens

Zoals de Verenigde Staten zijn westerns heeft, Groot-Brittannië zijn sociaal-realistische drama?s gesitueerd in arbeiderswijken en Vlaanderen zijn boerenpsalmen, zo lijkt Brazilië sinds kort een heel eigen succesvol filmgenre te hebben ontwikkeld: de gewelddadige misdaadfilm die zich afspeelt in grootstedelijke favela?s. De trend werd gezet door het verbluffende Cidade de Deus uit 2003, nog steeds een van de meest verrassende films van het nieuwe millennium. Het valt dan ook niet te verwonderen dat Cidade Dos Homens in bijna alles het mindere kleine broertje is van zijn legendarische voorganger.

Op Elite Squad van José Padilha en Linha de Passe van Walter Salles (Motorcycle Diaries) is het nog enkele maanden wachten, maar ondertussen wordt de liefhebber van de ?sloppenwijkenmisdaadfilm? zoet gehouden met City of Men. Cinemabezoekers zullen meteen de gelijkenis met Cidade de Deus opmerken. Die vergelijking is dan ook niet van de lucht. De film is namelijk een spin-off van de gelijknamige Braziliaanse tv-serie die er kwam na het enorme succes van Cidade de Deus. Bovendien delen beide films heel wat crewleden, waaronder Fernando Meirelles (The Constant Gardner) die de regiestoel inruilde voor de job van co-producent. Regisseur Paulo Morelli was zelf jarenlang de vaste medewerker van Meirelles.

Cidade dos Homens borduurt voort op de verhaallijnen uit de tv-reeks en een heel groot deel van de cast tekent ook hier present. Het leven in de verpauperde sloppenwijken van Rio de Janeiro wordt gedomineerd door gewelddadige en nietsontziende jongerenbendes. Dat zien we door de ogen van de boezemvrienden Acerola en Laranjinha die op de rand van de volwassenheid staan. De film gaat dan ook over hoe jarenlange vrienden tegen wil en dank onder druk staan door de allesoverheersende bendeleiders van de gewapende groeperingen in de favela?s. Daarnaast willen de makers iets vertellen over verantwoordelijkheid en over het belang van vaderschap voor de goede ontwikkeling van zijn nakomelingen.

Het mag duidelijk zijn dat Cidade de Deus gold als het grote, na te streven voorbeeld. Stilistisch lijken beide films dan ook blauwrukken van elkaar. Paulo Morelli koos voor dezelfde sepiakleurige belichting die een broeierige gloed werpt op de film en eveneens voor een losse cameravoering en een flitsende montage die het realiteitsgehalte moeten benadrukken. Van echte visuele virtuositeit, geniale jump-cuts of adrenalinepompende scènes is in City Dos Homens echter veel minder sprake.

Het grote manco van Morelli?s film is vooral het verteltempo. Terwijl de ware toedracht van de film en de verhouding tussen de verschillende personages zich pas na lange tijd prijs geven, raast het verhaal aan een overdreven verschroeiend tempo voort. Tijd om een emotionele scène te laten bezinken wordt de kijker niet gegund. Met wat slechte wil kun je daar misschien zelfs een bewuste strategie van monteur Daniel Rezende in zien om enkele vreemde plotlijnen te camoufleren. De kijker krijgt immers de kans niet om stil te staan bij mogelijke onvolkomenheden.

Cidade de Deus gaf een rauwe, ruwe en voor sommigen zelfs een immorele kijk op de gangs in de favela?s. Cidade dos Homens is dan ontegensprekelijk warmer en gevoeliger. Hoewel soms een zweem van goedkope dramatiek of sentimentaliteit om de hoek loert, kan deze prent zich dan toch op dat vlak wezenlijk onderscheiden van zijn grote voorbeeld. Dit is bijgevolg geen pure remake van Cidade de Deus en daarom geen overbodige film.

Jonas Rosquin Helemaal (niet) akkoord? Lees de