Winterreise

Steinbichlers debuut, Winterreise, bijt in zijn eigen staart. Door als inleiding het einde van het overigens overdreven evidente verhaal te tonen, is alle spanning weg. Niet dat je niet kan vermoeden hoe dit portret van een zakenman in slechte papieren zou aflopen, maar vermoeden we even een dom publiek. Rest dan nog enkel de hoop om door de bomen het bos te zien, maar bomen zijn er niet echt en bijgevolg ook weinig bos.

Bierbichler is echter uiterst goed gecast om de nukkige, zwaar dialectisch sprekende Herr Brenninger te vertolken: Hij is nerveus, loopt wars van neurotisch uitziende tics en is zich perfect bewust van zijn precaire positie. Als ultieme poging om zijn zaak te redden voor een nakend faillissement, sluit hij een deal af met een Keniaanse zakenman. Financieel zijn er echter wat onduidelijkheden en Brenninger kan niet anders dan over kop gaan.

Buiten de ietwat misplaatste optredens van Kekilli (Gegen die Wand) en Schygulla (een van Fassbinders dames) en de sterk acterende Bierbichler kan dit vehikel echter niet zoveel bieden. Enige echt interessante toevoeging is de sonore aanwezigheid Winterreise-liederen van Schubert, die de thematiek en het lose-lose-verhaal expliciteren en de barrière tussen muziek bij een verhaal en muziek in een verhaal doorbreken.

Een andere verhaalstructuur, sterkere secondaire cast en een iets implicieter spel met Schubert en je had een dijk van een film gehad.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de