Boxes

Zangeres en actrice Jane Birkin had een sterke band met haar vader. Dat gegeven is van meet af aan overduidelijk aanwezig in Birkins tweede en autobiografische film Boxes. In een eerste scène verafgoodt ze hem zelfs op een fysische manier terwijl ze hem gebiedt: Speak to me, don?t let me forget the sound of your voice. Voorafgaande aan deze scène, kondigen spelende kinderen en het ruisen van de zee de plaats van actie evenals de nostalgische sfeer van dit drama aan.

De ?boxes? blijken niet zomaar gevulde verhuisdozen te zijn, die naar een bouwvallig strandhuis in Bretagne werden gebracht. Ze staan symbool voor de herinneringen die het vijftigjarige Engelse hoofdpersonage Anna (Birkin) toelaten terug te blikken naar haar verleden. Met haar excentrieke moeder ?Géraldine Chaplin perfect gecast? had ze een innige maar typische moeder-dochterrelatie. Hoewel haar ouders beiden overleden zijn, duiken ze regelmatig als levende personages op. Dit is het voordeel van fictie: het laat Birkin toe op een haast therapeutische wijze te communiceren met beiden. Doorheen de film legt ze hen haar vragen en twijfels voor.

We maken ook kennis met Anna?s drie dochters en hun drie verschillende vaders. Het relaas van Anna?s relaties met hen mondt uit in een te langdradige reeks van openhartige verwijtende en vergevende gesprekken. Naast de dochters dwalen er in het Bretoense huis niet enkel geesten rond maar ook nog twee oudere bewoonsters. Hoewel het in de ogen van de regisseuse ongetwijfeld twee belangrijke personen zijn, blijft hun functie echter vrij vaag.

Een mens kan schoon schip maken met zijn verleden maar er een hele film aan ophangen is in dit geval, ondanks de intense dialogen, onvoldoende boeiend. Dat de film deels Engels en deels Frans is gesproken, zorgt gelukkig voor wat variatie. Of Anna na de kritische bezinning eindelijk voor zichzelf kan gaan leven, is onduidelijk.

Vera Bras Helemaal (niet) akkoord? Lees de