Die Falscher

Ruzowitzky schonk ons in het verleden al twee uiterst bekijkbare films. De eerste was de ietwat brave, maar uiterst genietbare Die Siebtelbauern en enkele jaren later maakte hij met Anatomie een verdienstelijke genreoefening. Een vervolgfilm (Anatomie 2) en een uitstapje weg van de Oostenrijkse Alpen (All The Queen?s Men) later, keerde de man terug naar zijn glooiende heimat en maakte een film over het verzet van de joden in concentratiekampen. Even slikken, dat wel, maar het resultaat is niet half zo belabberd als je zou vrezen.

Salomon ?Sally? Sorowitsch (Markovics) wordt in het mondaine Berlijn van 1936 opgepakt en gedeporteerd. Na lange jaren afzien in de kampen wordt hij, samen met een kleine selectie anderen ingezet in Aktion Bernhard, een reusachtige valsmunterijmachine om de geallieerden economisch onderuit te halen. Sorowitsch en kompanen genieten van heel wat voordelen, maar steunen tegelijkertijd wel een oorlog die onder andere tegen hen gericht is.

Het is in die dubbele moraal dat de sfeer van dit historisch epos te situeren is. Zo denken verschillende gevangenen heel wat anders over het eigenlijke doel van hun werk: langs de ene kant worden ze goed onderhouden (eten, sigaretten, een matras, et cetera), maar langs de andere kant onderhouden ze wel een moordmachine, die in eerste instantie toch bedoeld is het joodse ras uit te roeien. Die morele ambiguïteit uit zich ook in de beeldtaal: er is plaats voor scènes in mooi gefilmde cinéma vérité-stijl, maar tegelijkertijd zijn er hypergestileerde sequensen. Die uiterlijke paradox wordt gepersonifieerd door Sorowitsch zelf, maar ook door de Duitse generaal Herzog (Striesow), die slechts uit opportunisme nazi geworden is.

Verhaaltechnisch valt er echter wat weinig te beleven, het verhaal-in-een-verhaal-principe werkt wat storend en gaat de epiek, wat de sterkte was van The Pianist, enigszins verloren. Zo komen de strubbelingen tussen de gevangenen onderling ook wat te knudde over en werkt de band tussen Herzog en Sorowitsch wat te mechanisch.

Dus hoe mooi het begin- en eindbeeld van de film (Sorowitsch en de zee als ultiem symbool van vrijheid) ook mogen zijn, Die Fälscher reikt niet diep genoeg om een wezenlijke film uit te maken. Probeer daarentegen wel te genieten van de mooie fotografie en de degelijke beeldregie, want epossen aantrekkelijk maken, kan Ruzowitszky als de beste.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de