Joe Strummer: the future is unwritten

?London Calling?. ?I fought the law?. ?Rocking the kashbah?. ?Should I stay or should I go?. Neen, The Clash keek niet op een punkklassieker meer of minder. Pioniers waren het, de eersten die klassieke punk met al even klassieke reggae mengden tot een explosieve cocktail van heb-ik-jou-daar. Al snel zou de zanger van die legendarische band, Joe Strummer, zich ontpoppen tot het wandelende geweten van een generatie, een muzikant pur sang bovendien die er na de split nog een boeiende solocarriere op nahield. Dat laatste hebben we met eigen ogen kunnen checken op een mooie zomeravond in het verloren jaar ?99 te Belfast, Noord-Ierland. Strummer speelde er met zichtbaar plezier in overdrive, laste zowel hilarische als ernstige terzijdes in, gaf zijn collega-punkvrienden van het eerste uur een veeg uit de pan en sommeerde de buitenwippers om linea recta de buitendeuren open te zetten, voor die ene keer op een heel fucking jaar dat het weer er mocht wezen. Een onvergetelijk concert dus, dat je als toeschouwer op wolkjes naar huis voerde. Datzelfde geldt in mindere mate voor de bij tijden intrigerende documentaire Joe Strummer: the future is unwritten van Julien Temple, punkregisseur en persoonlijke vriend van Strummer.

Temple is inzake het maken van films rond punkiconen immers niet aan zijn proefstuk toe. In de jaren zeventig blikte hij met de toen razend populaire Sex Pistols The great rock?n'roll swindle in. Toen Strummer in 2002 veel te vroeg stierf, begon het te knagen bij Temple. Had hij, als jeugdvriend, geen massa?s onuitgegeven beelden? En zou zo?n postuum eerbetoon niet passen bij de man die als eerste de kracht inzag om met punk op een intelligente manier in het verzet te gaan?

Hoe revolutionair The Clash en bij uitbreiding de ganse punkbeweging ook was, Temple ordent zijn materiaal op een erg klassieke manier en dat is maar goed ook: het maakt dat je je als toeschouwer volledig focust op Strummers levensloop. En zo leren we dat Strummers vader als diplomaat voor zijn werk met zijn gezin geregeld naar het buitenland moest verhuizen, dat Joe?s lievelingsbroer zelfmoord pleegde, dat Joe zo opging in folkster Woody Guthrie dat hij zich twee jaar lang met Woody liet aanspreken en dat hij een veelbelovende carriere als cartoonist opofferde voor The Clash. Temples film is alomvattend, maar het leeuwendeel beslaat toch de magische jaren van The Clash en ook dat is een gelukkige keuze. Als je alleen al maar kijkt naar het indrukwekkende lijstje gastsprekers dat goede woorden over heeft voor Strummer (Bono, Johnny Depp, Steve Buscemi, Jim Jarmush), besef je wat een invloed die groep had en nog steeds heeft op hele generaties. Een pluim tenslotte voor de puike selectie uit ?hoe kan het ook anders- prima liveconcerten en het sublieme geluid. Als u thuis een bulldozer van een stereo heeft, dient u zeker de soundtrack te kopen.

Deze Joe Strummer: the future is unwritten is een erg complete, misschien iets te lang uitgesponnen documentaire over iemand die al de revolutie predikte toen de mannen van Green Day en Nirvana nog met lego speelden; een waardig eerbetoon dat je als een veiligheidsspeld aanspoort om in het verzet te gaan. Op onze weg huiswaarts zijn we zelfs te voet door het rode licht gegaan. Anarchie!

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de