The Incredible Hulk

Wij hebben altijd gevonden dat Ang Lee een prachtjob deed met de eerste Hulkfilm in 2003: het verhaal was gelaagder dan een mozaïek van Michelangelo, de sfeer duisterder dan het duurste spookhuis, helemaal onze cup of tea als u het ons vraagt. De producenten dachten daar duidelijk anders over, haalden met Louis Leterrier een soort huurling van een regisseur aan boord en vervingen ook meteen de integrale cast. De boodschap voor Leterrier was duidelijk: meer actie, minder psychologie. Moet u, intelligente cinefiel van de 21e eeuw, dan uw hart vasthouden en het wereldrecord honderd meter weglopen van deze film trachten te breken? Ja en neen. Het eerste deel is super, de finale bespottelijk. Gelukkig kan een sterke cast nog enkele meubelen uit de brand slepen.

Bruce Banner leeft ondergedoken in Brazilië waar hij in een fabriek werkt en met behulp van een polsslagmeter en ademhalingstechnieken zijn woede-aanvallen onder controle probeert te houden. Hij voert er een correspondentie met de geheimzinnige Mr. Blue, een wetenschapper die hem probeert te helpen. Tevergeefs, want wanneer generaal Ross hem op het spoor komt, verandert hij eens temeer in de Hulk. Banner, ten einde raad, zoekt contact met Betty, zijn vroeger lief en de dochter van Ross. Generaal Ross inmiddels, bezeten van het idee van een supersoldaat, injecteert een van zijn mannetjes met een mengsel van gammastralen en Banners bloed. De eerste resultaten zijn wonderbaarlijk, maar wanneer de proefpersoon zich bij Mr. Blue nog wat laat oppeppen, is een nieuwe Hulk geboren, nog groter en gevaarlijker dan het origineel. Een titanenstrijd barst los.

Deze Hulkfilm schiet prima van start, dat moet je hem wel nageven: de sloppenwijken, Banners polsslagmeter, de spannende achtervolging van het leger op Banner net voordat die in de Hulk verandert. Het doet allemaal sterk denken aan het bij deze fijne site schromelijk onderschatte The Bourne Supremacy. Helaas, wanneer ons groen Michelinmannetje zelf tevoorschijn komt, krijg je onmiddellijk heimwee naar die goeie oude Lou Ferrigno uit de tv-serie van eind jaren zeventig. Immers, hoezeer de makers ook hun digitale trukendoos benutten, je beseft voortdurend dat je naar peperdure computer-effecten zit te kijken. Nu, onder dat probleem ging de eerste Hulk-film uit 2003 natuurlijk ook gebukt, maar die kon nog bogen op een prima verhaal. Om alle nostalgici mee te krijgen, mocht Ferrigno dan nog wel in deze film grommen als de Hulk, na dat spannende eerste deel, zakt het verhaal als een kaartenhuisje in elkaar.

Want zeg nu zelf: zit er nog veel variatie in een Hulk die voortdurend legervoertuigen in de prak slaat? Neen, zo moeten ook de producers gedacht hebben, dus laten ze een tweede Hulk opdraven. Voegt dat voor ook maar een millimeter extra spanning toe? Neen dus. Wél geloof je als kijker nog een beetje in de hernieuwde romance tussen Banner en Betty (een zichtbaar ouder geworden Liv Tyler) en in de pogingen van Banner om die vervloekte gammalading voorgoed uit zijn lijf te krijgen. Edward Norton speelt de pannen van het dak als de nieuwe Banner, al wou naar verluidt ook hij dat het verhaal meer diepgang zou bezitten. De Hulk anno 2008 weegt even licht als een veertje en verteert terwijl u hem bekijkt. Er zijn slechtere blockbusters om deze zomer heen te trekken, hopelijk zijn er ook nog enkele betere. En als u ons nu wilt excuseren: we zitten in de laatste rechte lijn voor de nieuwe Batman.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de