Transsiberian

Met het beklemmende en donkere The Machinist wist regisseur Brad Anderson ons enkele jaren geleden beslist te bekoren. Ook met een eerdere film, Session 9, toonde de man aan dat subtiele, psychologische horror zijn ding is. In Transsiberian maakt Anderson het zichzelf echter behoorlijk gemakkelijk. Het resultaat is dan ook een flinke tegenvaller.

In deze vlakke thriller, die draait om Roy en Jessie, een Amerikaans koppel dat tijdens een reis met de Transsiberië Express allerlei verdachte figuren ontmoet die hun trip een ongewenste wending geven, blijkt Anderson zijn liefde voor het obscure geenszins kwijt te kunnen. Het scenario, waaraan hij nochtans zelf mee schreef, is een routineus verhaaltje dat nergens afwijkt van de conventies van het genre. De plot bevat dan ook geen enkele verrassing en is bij momenten heel voorspelbaar. Spanning is ver te zoeken, ondanks de geforceerde pogingen enig mysterie op te roepen. De personages zijn volkomen oninteressant en geen van de acteurs kan daar iets aan toevoegen. Woody Harrelsons personage is zelfs zo naïef dat hij flink irriteert. Ben Kingsley neemt nog maar eens een typische rol van slechterik op zich, met Russisch accent uiteraard.

Het typische gebruik van de couleur locale, waarbij in dit geval Russische tronies zowel ten goede als ten slechte aan bod komen, werkt overigens nog maar eens clichébevestigend (zoals in veel Amerikaanse producties) en maakt de film zelfs een tikkeltje goedkoop. Van enige psychologische horror is lang geen sprake. Wanneer Roy op een bepaald moment in het nauw gedreven raakt, jankt hij zelfs: 'But we're Americans!', een bedroevende poging om de kijker enige identificatie te laten voelen. Een subtiel toegevoegde dosis superioriteitsgevoel van de makers?

In zijn finale tracht Transsiberia nog enig spektakel op te voeren, maar die pogingen leveren nauwelijks iets op. Dit is een film zonder enige scherpte of intensiteit, vervelend in zijn dwaasheid.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de