I am Legend

Genre: Horrorthriller | Duur: 1u41 | Release: 19 December 2007 | Land: VS | Regie: Francis Lawrence | Cast: Will Smith, Alice Braga, Charlie Tahan

Altijd leuk: blockbusters die verstoppertje spelen met hun eigen conventies. I am legend, de nieuwste met Will Smith, zit dus niet van de eerste tot de laatste minuut tjokvol actie en er is geen obligaat scheutje romantiek. Bovendien behelst Smiths voornaamste tegenspeler een voortreffelijk gecaste Duitse Herdershond en bewijst onze Will na het sublieme Ali dat hij wel degelijk complexe personages kan neerpoten. I am legend verliest jammer genoeg op punten doordat de verwijzingen naar een dozijn andere films, zoals 28 Days Later, Children of Men en Stephen Kings The Stand er te dik opliggen. 

In 2009 ontdekt een wetenschapster hoe je een virus ten goede kan aanwenden. Er loopt echter iets gruwelijk mis met het 'genezende' virus en in geen tempo sterft ruim 98 procent van de wereldbevolking. De overlevenden vallen uiteen in twee groepen: zij die immuun bleven voor het virus - voorlopig heeft kolonel Robert Neville alle redenen om aan te nemen dat hij de enige uit die groep is - en de zogeheten dark seekers: wezens die hondsdol werden, die je nog nauwelijks mensen kan noemen en die het licht schuwen. Met de moed der wanhoop werkt Neville in zijn laboratorium aan een geneesmiddel voor die tweede groep. Maar is hij werkelijk de enige die immuun gebleven is? Vindt hij tijdig een geneesmiddel dat de mensheid kan redden? En kan hij de aanvallen van de dark seekers blijven afweren?

De scènes waarin Smiths personage doorheen een verlaten New York struint, waarin hij bijvoorbeeld een golfballetje van een gevechtsvliegtuig slaat, zijn van een ongekende, tragische schoonheid. Zonde toch dat je als beetje filmliefhebber onmiddellijk vergelijkt met het lege Londen in Danny Boyle's 28 Days Later. Gelukkig is er Will Smiths prima vertolking. Hij zet hier geen louter uit testosteron opgetrokken, bordkartonnen actieheld neer, integendeel: kolonel Neville is één brok tragiek en houdt zich met de moed der wanhoop recht. Bovendien neemt regisseur Francis Lawrence uitgebreid de tijd om zowel Smiths personage als die desolate sfeer tot in het kleinste detail te schetsen.

Lawrence slaagt er echter niet in dit kilometershoge niveau doorheen de hele film vol te houden. Na de uitgebreide expositie valt de prent dan ook wat tussen twee stoelen met de introductie van de dark seekers: een en ander weegt vooralsnog te licht om de vergelijking met een dozijn horrorklasbakken aan te kunnen; anderzijds is het cinefiele aspect tegen dan natuurlijk ook naar de maan. Desalniettemin: het sterke eerste deel, het mooie, heroïsche einde, de prima locaties en een uitmuntende Will Smith maken dat we met de hand op het hart kunnen zeggen dat er grotere filmdraken zijn waar u uw geld aan kan verkwanselen. Of nog: hoe cinefiele blockbusters niet langer een wandelende contradictie betreffen.