La chambre des morts

Met La chambre des morts, een bewerking van de gelijknamige roman van Franck Thilliez, levert debuterend regisseur Alfred Lot een kundig gemaakte en onderhoudende politiethriller af. De mosterd wordt wel zeer nadrukkelijk gehaald bij gelijksoortige Amerikaanse films (zo doet een bepaalde scène verdacht veel denken aan Silence of the lambs), maar er wordt wel een film afgeleverd die het beter doet dan het gros van zijn Amerikaanse tegenhangers. Het Noorden van Frankrijk blijkt hierbij verrassend goed geschikt te zijn als setting voor het genre.

De film opent - erg klassiek - met een stevig flashbackmoment. Hierna volgen we twee vrienden die tijdens een partijtje joyriden per ongeluk een man aanrijden die een smak geld bij zich blijkt te hebben. In de waan dat er geen getuigen zijn, besluiten de mannen het geld mee te nemen en verstoppen ze het lijk. De volgende dag wordt echter op de plaats van de misdaad het lichaam van een vermoord meisje teruggevonden. De aangereden man blijkt de vader van het meisje te zijn, die het geld met zich mee had om het meisje vrij te kopen van een onbekende gijzelnemer. Wat de zaak helemaal hachelijk maakt voor de twee opportunistische vrienden is dat de gijzelnemer/moordenaar de aanrijding vlak voor zijn neus heeft zien gebeuren en naar alle waarschijnlijkheid behoorlijk pissed is over zijn in duigen gevallen plan. De vraag is dan ook wie de twee mannen het eerst op het spoor zal komen: de moordenaar of de politie?

Het verhaal van enkele vrienden die onder verdachte omstandigheden in het bezit komen van een zak geld zagen we eerder al in films als A simple plan en Shallow Grave. Meestal belooft dit niet veel goeds voor de vriendschap, en dat is ook deze keer niet anders. Het verhaal van de twee vrienden verdwijnt echter al snel naar de achtergrond en de focus verschuift naar de politie-eenheid belast met het onderzoek naar de moordenaar. Een veelbelovende jonge agente (een sterke rol van Mélanie Laurent) eist hierbij steeds nadrukkelijker de hoofdrol op.

Er wordt een stevig verteltempo onderhouden, waardoor de kijker weinig kans krijgt om de aandacht te laten verslappen. Het camerawerk kan je bezwaarlijk geïnspireerd noemen, maar efficiënt in beeld gebracht is het allemaal wel. Het verhaal drijft vooral op de plotwendingen, waarbij een stevige plottwist in ieder geval mooi tot op het einde wordt bewaard. Bijster origineel is het verhaal niet, maar toch weten de ontwikkelingen voldoende te boeien. Er wordt wel af en toe duidelijk geworsteld met een overdaad aan verhaallijnen, vermoedelijk omdat de regisseur teveel informatie uit het boek wilde behouden.

Met deze mankementen kan je La chambre des morts dus bezwaarlijk een topper noemen, maar de film is wel behoorlijk entertainend. Al legt u de lat best niet te hoog, wil u ten volle van dit werkstuk kunnen genieten. Er zijn op dit moment ongetwijfeld betere films te zien in de zalen, maar La chambre des morts is een degelijk gemaakte formulefilm, die het bekijken zeker waard is.

Simon Smessaert Helemaal (niet) akkoord? Lees de