Reservation Road

Revenge is a dish best served cold. Al sinds mensenheugenis noopt de louterende kracht van de wraak filmmakers tot inspiratie. Niet alleen omdat er op die manier heel wat morele vragen kunnen geponeerd worden, maar vooral omdat het wraakmotief als vanouds kan leiden tot kinetische thrills (Old Boy, Kill Bill) of hapklare suspense. Met Reservation Road, een verfilming van de sobere roman van John Burnham Schwartz, tracht regisseur Terry George (Hotel Rwanda) aan te sluiten bij de diepmenselijke tragiek en het sluimerende noodlot uit de films van pakweg Todd Field (In The Bedroom) en Alejandro González Iñárritu (21 Grams), wat deze keer helaas leidt tot een kant-en-klare, veredelde weekendfilm.

Het basisgegeven is er nu eenmaal een waar Hollywood pap van lust: Ethan en Grace Learner vormen het prototype van de gelukkige all American family. Ethan doceert informatica aan een prestigieus college en zijn kinderen zijn lid van het lokale muziekkoor. Hoe fragiel hun geluk is, wordt duidelijk wanneer Ethans zoon op een avond aan een tankstation langs Reservation Road overreden wordt en voor dood wordt achtergelaten. De dader, de gescheiden advocaat Dwight Arno, blijft achter met een knagend geweten, maar besluit zichzelf op de achtergrond te houden.

Reservation Road steekt aardig van wal. Met precisie en subtiele tact worden de personages geïntroduceerd. De karaktertekeningen mogen dan wel niet veel verder reiken dan die van een gemiddelde namiddagsoap, de genuanceerde vertolkingen van Mark Ruffalo en Joaquin Phoenix geven emotioneel cachet aan hun getroebleerde personages. Bovendien probeert Terry George het trucje dat David Cronenberg (A History of Violence) en Todd Field (Little Children) hem al voordeden: het suburbane geluk presenteren als een sprookje om vervolgens spiegels stuk te slaan en het geheel te laten stuwen richting een emotionele catharsis. Driewerf helaas is George geen manipulator grand cru zoals Cronenberg, waardoor de bordkartonnen personages nergens echt tot leven komen. De alleenstaande vader die zich ten volle overgeeft aan zijn zoontje, de getroebleerde vader die zint op wraak? het zijn karakters die best wel origineler mochten uitgewerkt worden.

De emotionele mokerslag die wordt uitgedeeld mist echter zijn effect niet: de tragiek grijpt naar de keel en neemt rustig de tijd om zich te ontplooien. Er wordt bewust lang gewacht met onvermijdelijke confrontaties waardoor Reservation Road zich gaandeweg ontpopt tot een snoeihard drama over rouw wraak en onmacht. George lardeert zijn noodlotsthriller met enkele interessante drama-elementen, maar lijkt gaandeweg focus te verliezen. Zo wordt er een nevenverhaal gelanceerd waarin Ethan radeloos troost zoekt in chatsessies met een rouwende moeder. Dit gaf blijk van sterk dramatisch potentieel, maar helaas wordt die verhaallijn voorts onaangeroerd gelaten. Gemiste kans. Bovendien wordt de ernst volledig onderuit gehaald door vergezochte toevalligheden. Kijkplezier vergallen zou zonde zijn, maar de manier waarop de twee antagonisten naarmate het verhaal vordert met elkaar geconfronteerd worden is vrij bedenkelijk.

Reservation Road is uiteindelijk niet de asgrauwe noodlotthriller die hij wil zijn, wat niet weg neemt dat de film geen indruk maakt. Het einde, dat zich ontplooit wars van alle Hollywoodclichés, de sobere beeldvoering van John Lindley (Pleasantville) en de vertolkingen van zijn hoofdpersonages zorgen ervoor dat Reservation Road toch nog uittorent boven de middelmaat. Vijf-TV cinema op zijn best.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de