Edward Scissorhands

Waar komt de sneeuw vandaan? Antwoorden kan je met een metereologische verklaring van warm en koud en hoog en laag, maar waarom je inmengen met feitelijke waarheden als er ook sprookjes zijn? Kinderlijke versies van antwoorden waarop wetenschap altijd tekort schiet, hoe correct zij ook beweert te zijn. Waar komt de sneeuw vandaan, daar begint een verhaal. Aan het bed van een klein meisje, met een oude grijze vrouw. Ze vertelt het verhaal van een man, een jongen, die Edward Scissorhands heet. Eigenlijk is Edward geen mens, maar de creatie van een uitvinder in een kasteel. Wanneer die sterft voor hij zijn uitvinding kan afwerken, blijft Edward over: een bleek mensje die zijn onmenselijkheid enkel verraadt door de scharen die er in plaats van handen zijn.

Aan de voet van Edwards kasteel ligt een typische Amerikaanse buitenwijk: huisjes die enkel verschillen in de pasteltinten van hun voordeuren, bewoond door mensen die enkel verschillen in de clichés die ze zijn. Een van hen is Peg, een lieve moeder die van deur tot deur gaat om make-up-artikelen ('Avon calling!') te verkopen. Op een dag durft ze het aan en belt ze bij het kasteel aan. Ze vindt er Edward en besluit de hulpeloze jongen in huis te nemen.

Geniaal. Als deze film in een woord moet omschreven worden, is dat het woord wel. Regisseur Tim Burton is door de jaren heen meester geworden van de sprookjes die zo mooi, zo gevoelig en zo echt zijn dat het moeilijk is niet te zwichten voor deze Edward Scissorhands, nog steeds een van zijn beste films. Hij maakt er geen sprookje van over een land ver weg, vol elfjes en trollen, maar levert een klein verhaaltje af in een hedendaagse voorstad, waarin de mensen het bestaan van Edward Scissorhands simpelweg aannemen. Geen wetenschapsparanoia zoals in het zeemeerminnenavontuur Splash, maar een verhaal waarin het fantastische niet in de scharen van Edward ligt, maar in de subtiele onaardsheid van de realiteit. Die wordt dan ook bevolkt met archetypische personages: de wulpse sirene (Kathy Baker!), de beschermende moeder (Dianne Wiest!), het object van verlangen (Winona Ryder!) en haar gemeen lief. Een onoplettende kijker zou ze onrealistisch noemen; iemand die even binnen de grenzen van de sprookjeswereld stapt, merkt dat ze leven van de sprookjeslucht die ze ademen.

Opnieuw imponeert Johnny Depp, ditmaal als Edward. Hij toont zich een groot acteur door niet de show te willen stelen, maar zijn personage in functie te laten staan van het verhaal en de sfeer. Hij maakt van Edward geen extravagante alien, maar een verlegen, naïeve jongen die zich simpelweg laat meevoeren door zowel het goede als het corrupte van de mens. Het lijkt misschien een eenvoudige keuze van Burton om goed en slecht niet te nuanceren, maar daar lijkt het hem helemaal niet om te gaan. Hij wil geen studie maken van de menselijke aard, maar wil gewoon een verhaaltje vertellen, zoals moeders dat doen aan het bed van hun kind. En wij hebben Tim Burton maar al te graag aan de rand van ons bed.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de