Elle s'appelle Sabine

Sandrine Bonnaire is een gevierde Franse actrice die al met Régis Wargnier en Claude Chabrol werkte en met Elle s?appelle Sabine haar regiedebuut maakt. Ironisch genoeg geeft ze zich echter meer bloot achter de camera dan ze ervoor ooit deed. Haar film is immers een persoonlijk relaas van haar jongere zus Sabine. Sabine groeide op als een zonderling meisje, maar omdat in de jaren ?70 nog niet gegooid werd met diagnoses als 'autisme', werd haar gedrag nooit als klinisch afwijkend beschouwd. Sabine groeide op met twee zussen en een broer, maar persoonlijke omstandigheden (de dood van hun broer, de verhuis weg van haar twee zussen) verergerden haar toestand en ze werd in een psychiatrisch ziekenhuis opgenomen. Vijf jaar later kwam ze er als een compleet ander mens buiten. Sabine kon amper nog communiceren en vertoonde een zware achterstand in motoriek en intellectuele vermogens.

Op het moment waarop Sandrine Bonnaire deze documentaire maakte, verbleef Sabine in een speciaal centrum voor mentaal gehandicapten, die mede door de bekendheid van Bonnaire kon worden opgericht. Sandrine toont via persoonlijke archiefbeelden en eigen verhalen de evolutie in Sabines leven, en monteert het verleden met Sabines huidige toestand. Af en toe is het een erg scherpe montage, waarbij het contrast tussen de levendige jonge vrouw en de verouderde, mentaal geretardeerde Sabine schokkend is. Toch lijkt Bonnaire geen oproer te willen maken met haar documentaire, ze lijkt geen aanklacht te willen maken of een waarschuwing te geven. Ze toont gewoon met haar camera wat ze ziet en welke weg het leven van haar zus heeft gevolgd. Daarom zijn ook de scènes waarin Sandrine met haar zus omgaat de mooiste, omdat ze een liefde vertonen zoals die enkel tussen familieleden kunnen voorkomen: even onvrijwillig als onvoorwaardelijk.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de