Police Beat

Robinson Devor is over het algemeen eerder een documentairemaker, maar waagt zich met Police Beat aan documentarische fictie. Z is een politieagent die op zijn fiets en vrolijk in ultrakort broekje een deel van Seattle veilig probeert te houden. Hij kan zijn hoofd maar moeilijk bij de politiezaken houden omdat hij steeds moet denken aan zijn vriendin die op kampeertocht is met haar huisgenoot. Police Beat is een innerlijke monoloog en het verhaal van een week eenzaamheid in een relatie die al wat mank liep voor ze een tijdelijke scheiding moet verwerken. De voice-over is overigens volledig in het Wolof, een Senegalese taal en hoofdrolspeler Pape Sidy Niang is naar verluidt een Amerikaanse basketbalster.

De film kabbelt rustig over je heen, geen frivool snel tempo zoals we bij vele films met agenten in de hoofdrol gewoon zijn. Een peinzend werk, over hoe een man heen en weer kan geslingerd worden door zijn eigen verliefdheid. Hoe elk gesproken en vooral elk onuitgesproken woord voor een storm aan al dan niet rationele gedachten in je hoofd kan veroorzaken. Hij wordt verscheurd door zijn liefde, jaloezie en twijfels en fietst verdwaasd door de stad. Z is zo onder de invloed van zijn gedachten dat hij zijn werk op automatische piloot afwerkt en helemaal niet opmerkt wat voor intriges er zich rond hem afspelen. Het contrast tussen de extraverte vreemde figuren die Z's pad kruisen en zijn eigen introverte zelf zorgt voor een komische noot. Dat hij het allemaal als volkomen normaal lijkt te beschouwen door zijn gebrek aan betrokkenheid lokt menig glimlach uit. De begane misdaden zijn trouwens allemaal echte incidenten. Devor kon het blijkbaar niet laten er ook een tikkeltje realiteit in te steken. Bovenal is Police Beat dus een intiem portret van een man die volledig in zijn hoofd zit opgesloten en alles in stilte verwerkt.

In Zoo liet de filmmaker al zien dat hij van een idyllische beeldvorming houdt en dat is bij Police Beat niet anders. Zachte beelden met mooie kleurwerking, alsof hij foto?s achter elkaar plakte om een poëtisch resultaat te bekomen. De cast is een allegaartje van onbekenden maar dat past perfect bij het opzet; er zal geen grote naam zijn die de aandacht naar zich toe trekt. Een topprestatie van Pape Sidy Niang trouwens, als debutant zit hij als gegoten in zijn rol.

Het resultaat van dit alles is een film die zich vredig laat bekijken, met een voice-over die tot de verbeelding spreekt. En de contrastwerking tussen het luide buitenleven en de stilzwijgende innerlijke tristesse van Z, zorgt voor een lyrisch portret dat het bekijken meer dan waard is.

Julie Van Craen Helemaal (niet) akkoord? Lees de