El Orfanato

Genre: Thriller, Drama | Duur: 1u40 | 2007 | Release: 5 Maart 2008 | Land: Mexico, Spanje | Regie: Juan Antonio Bayona | Cast: Roger Príncep, Fernando Cayo, Belén Rueda

Een thriller met psychologische diepgang is zo ongeveer even zeldzaam als een geslaagde mop van Ben Crabbé. Drama en thriller zijn vaak erg moeilijk te verenigen, wat eerder dit jaar reeds werd geïllustreerd door La Sconosciuta. Met El Orfanato wordt echter moeiteloos de brug geslagen tussen beide genres. Debuterend regisseur Juan Antonio Bayona levert met zijn eerste film meteen een waar huzarenstukje af, en levert zo zijn bijdrage aan het alsmaar sterker wordende filmjaar 2008.

Het verhaal leest als dat van een doorsnee thriller. Laura (een erg sterk acterende Bélen Rueda) keert met haar man en zoontje terug naar het weeshuis waar zij haar eerste levensjaren doorbracht. Zoontje Simon is een kind met een zeer levendige verbeelding, en in het weeshuis krijgt hij er meteen enkele denkbeeldige vriendjes bij, waaronder een vreemd kind met een luguber jutten masker. Stilaan wordt het gedrag van Simon vreemder en de ouders beginnen zich zorgen te maken. Met deze beknopte synopsis zult u het moeten doen, want meer verklappen zou echt zonde zijn.

Alle ingrediënten voor een klassieke thriller zijn aanwezig: een groot, verlaten, oud huis in een prachtige geïsoleerde omgeving, piepende deuren en krakende ramen, en vreemde gebeurtenissen die een sinister verleden doen vermoeden. Ook het idee van het weeshuis als setting is niet nieuw (zie onder andere The Devil's Backbone en Saint Ange), maar hier wordt er wel bijzonder efficiënt mee omgesprongen.

El Orfanato wijkt echter al snel af van de geijkte paden en komt behoorlijk verfrissend uit de hoek. Gaandeweg ontvouwt zich de dramatische kracht van de film, waarbij er dieper wordt ingegaan op de psyche van het centrale karakter Laura. Dit gegeven haalt gelukkig de spanning niet uit de film, want door het strakke scenario blijf je als kijker de hele film lang op het puntje van je stoel zitten. Verschillende thema's worden hierbij op bijzonder slimme wijze in de film ingeplant, om deze later ten volle te recupereren. Het verhaal is verder ook op kundige wijze verfilmd: het verteltempo zit snor en op de cinematografie valt weinig of niets aan te merken. Zelfs de schrikmomenten voelen voor een keer niet obligaat aan. Voor een dergelijk intelligente thriller moeten we al terug naar The Others, maar eigenlijk wordt deze film vlotjes overvleugeld door El Orfanato.

Is er dan helemaal niets op aan te merken? Jawel, tegen het einde worden sommige scènes misschien net iets te snel van hun spankracht ontnomen, en het extra stukje na de ontknoping had wat ons betreft niet gehoeven. Dit zijn echter schoonheidsfoutjes die we er maar wat graag bijnemen.

De invloed van producent Guillermo Del Toro is erg goed merkbaar. El Orfanato balanceert namelijk op dezelfde dunne grens tussen fantasie en realiteit die van El Laberinto del Fauno zo?n fantastisch kijkstuk maakte. Hierdoor is er aan het einde van de film een sluitende interpretatie mogelijk voor zowel believers als non-believers, wat perfect aansluit bij het credo van de film: 'je moet geloven om te kunnen zien' (en niet andersom).

El Orfanato is dus zowat de beste thriller van de laatste jaren, een film die de concurrentie moeiteloos naar de tweede categorie verwijst. Door het dramatische element knap in het verhaal te verweven is dit echter niet enkel een film voor liefhebbers van het genre geworden, maar kan ook wie niets met thrillers heeft volop meegenieten.