Nim's Island

Goede kinderfilms zijn de naalden in de hooiberg van de filmindustrie: niet zelden moet je je als verantwoorde ouder doorheen meters rommel van de bovenste plank worstelen om tot bij pareltjes als Minoes of het recente Max en Co te geraken. En toch durven wij u met een gerust hart Nim?s Island aan te raden, een filmpje dat zich laat bekijken als een onvervalst sprookje, een spanningsboog heeft om u tegen te zeggen en ? belangrijk - volwassenen niet al na tien minuten in slaap wiegt.

Nim woont met haar vader, een bioloog, op een onbewoond eiland en is verzot op de avonturenboeken van Alex Rover waarvan ze steevast verse exemplaren met het bevoorradingsschip laat aanrukken. Wanneer haar vader voor zijn werk even de zee opmoet en zijn e-mail laat aanstaan, ontdekt ze dat vaderlief al jaren een correspondentie met de bekende schrijver voert. Uiteraard begint ze zelf te e-mailen met meneer Rover. Maar dan slaat de rampspoed toe: een heftige storm vernielt voor een groot stuk de boot van Nims vader en Nim zelf raakt gewond wanneer ze de stroomgenerator probeert te herstellen. Bovendien heeft een rederij die toeristen rondvaart haar oog op Nims ogenschijnlijk onbewoonde eiland laten vallen als trekpleister voor haar klanten. In opperste wanhoop richt Nim zich tot Alex Rover.

Wat Nim niet weet is dat Alex Rover afgeleid is van Alexandra. Meneer is dus een mevrouw en niet zomaar de eerste de beste: de schrijfster heeft genoeg neuroses om een psychiater vijf jaar mee zoet te houden. En toch kan Alexandra de hulpkreet van een klein meisje niet negeren. En dus pakt de schrijfster, die al veertien weken haar appartement niet meer durfde te verlaten, haar koffers en vertrekt ze voor een spannende reis naar de andere kant van de wereld. Zullen Alex? zenuwen het volhouden? Slaagt Nims vader erin om terug het eiland te bereiken? En hoe zit het met die vervelende toeristen?

Dat Jodie Foster, die hier op schitterende wijze gestalte geeft aan Alex Rover, een zwak heeft voor kinderen, wisten we al sinds het door haarzelf geregisseerde Little Man Tate. Haar met licht komische noten doorspekte vertolking is schitterend, zij het wel dat ze al eerder neurotische vrouwen speelde. Toch verschilt haar personage voldoende van films als Panic Room en Flightplan om geen déjà vu-effect te krijgen. Is het dat ze zich op uiterst subtiele wijze richt tot kinderen? Zit de niet bepaald originele maar alleszins functionele vondst om Alexandra te laten converseren met de fictieve held uit haar boeken er voor iets tussen? Maakt niet uit, haar personage werkt en dat kan je ook van de dubbelrol van Gerard Butler (de vader/ de held) en vooral Abigail Breslin (Nim) zeggen.

Bovendien is het verhaal ouderwets spannend, zijn de zonovergoten scènes op het eiland meesterlijk in beeld gebracht, werd er gepast met snuifjes humor gestrooid en duurt de film geen minuut te lang. Het einde biedt geen spatje verrassing, maar laat dat u vooral niet tegenhouden: Nim?s Island is een van de mooiste kinderfilms die we dit jaar op ons bord kregen.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de