Love in the Time of Cholera

De verfilming van een van de grootste klassiekers uit de moderne literatuur naar de pen van een vrijwel onverfilmbare auteur, het zou voor minder kunnen mislopen. Gabriel García Márquez is een echte woordkunstenaar die altijd ergens tussen werkelijkheid en surrealisme schippert en wiens werk vaak doet denken aan de werken van Dalí; toegankelijk en echt, maar toch steeds compleet vervormd. Om dat soort werk te vertalen naar het scherm, zonder de schrijver enige oneer aan te doen, moet je heel stevig in je schoenen staan. Laten we zeggen dat regisseur Mike Newell beter toch even eerst zijn veters had gestrikt.

Wanneer de passionele arme luis Florentino de ravissante Fermina tegen het lijf loopt is het liefde op het eerste gezicht. In de ellenlange brieven die hij haar schrijft belooft hij haar zijn eeuwige liefde. Maar Fermina?s vader is sterk gekant tegen de relatie en doet er alles aan om zijn dochter uit te huwen aan een respectabeler man. Drama en rampspoed aldaar, al blijft de steeds ouder wordende Florentino zijn hele leven wachten op zijn grote liefde.

Love in the Time of Cholera is zeker geen afgrijselijk vehikel, maar je kan je toch wel vragen stellen bij de uitwerking van het verhaal. Het feit dat de personages allemaal Engels met een vet Spaans accent spreken werkt aan het begin van de film behoorlijk op de zenuwen, al wen je er later wel aan. De film komt ook wat moeizaam op gang, de personages missen de diepgang die Márquez ze altijd geeft. De intensiteit en passie tussen de twee hoofdpersonages is vaak ver zoek.

Het verhaal op zich is natuurlijk prachtig en bizar, zoals we van de schrijver gewend zijn. De aankleding van het geheel in wulpse jurken, decors en locaties was fenomenaal, overigens wel te verwachten met een budget van vijftig miljoen dollar. Ondanks een interessante cast, aangevoerd door Javier Bardem, weten de film en de personages nooit helemaal te overtuigen. Bardem leeft zich nochtans volop uit als het stalkende en perverse moederskindje Florentino, maar staat niet zo sterk als recentelijk in No Country for Old Men en iets langer geleden in Mar Adentro. Hij toont wel dat hij een bijzonder breed palet aan personages aankan en komt het dichtst bij de verpersoonlijking van Márquez? gedachten. Bardem heeft dan ook steeds een ongelofelijke uitstraling die werkelijk van het scherm spat, een eigenschap die hem binnenkort vermoedelijk een plaatsje op het hoogste schavot in Hollywood zal opleveren.

Kortom, de film is een nogal langgerekte kroniek van middelmatige kwaliteit die waarschijnlijk vooral de romantische zielen zal bekoren. En ondanks de speelduur van bijna tweeënhalf uur verlaat je de zaal met het gevoel dat het allemaal wat snel is afgehaspeld. Je kan je alleen maar afvragen welk een meesterwerk dit had kunnen worden door de ogen van een minder commercieel gericht regisseur met meer voeling voor het bronmateriaal.

Julie Van Craen Helemaal (niet) akkoord? Lees de