The Hunting Party

We zouden willen stellen dat Richard Gere in goede doen is. Na zijn onverwachte aanwezigheid in een klassefilm als I'm Not There en een olijke, verrassende prestatie in The Hoax, zien we de doorwinterde ster opnieuw een poging doen een rol te spelen die niet meteen binnen de verwachtingen ligt. In The Hunting Party kruipt hij in de huid van een aan lager wal geraakte journalist die in de bossen rond Sarajevo op zoek gaat naar een meedogenloze gangster. Maar al zijn pogingen ten spijt, weet Gere ons eigenlijk alweer niet te overtuigen. Immer glad aandoend, staat de grijsaard op te veel momenten te nadrukkelijk te acteren. Van een film die dan verder ook niet eens zo bijzonder is, blijft dan ook niet veel meer over om de moeite te noemen.

Gelukkig is er ook Terrence Howard. De van charisma bulkende, Oscargenomineerde acteur uit Crash en Iron Man speelt de succesvolle cameraman Duck die op een trip naar Bosnië op zijn oude vriend Simon Hunt stuit (Gere). Het leven heeft de twee mannen verschillende paden opgestuurd, maar Duck is bereid even mee te gaan in een wat onwerkelijk lijkend plan: een beruchte oorlogsmisdadiger opsporen. Dat blijkt echter een wel zeer gevaarlijk idee te zijn.

De al te zeer gespeelde nonchalance van Gere zou best gecompenseerd kunnen worden door de naturel waarmee Howard zich door het verhaal begeeft. Jammer genoeg verbrodt een derde personage dat evenwicht. Jesse Eisenberg (The Squid and the Whale, Cursed) weet behoorlijk irritant uit de hoek te komen als een stagiair die zich per se wil bewijzen. Geen aangenaam mannetje - en dat ligt niet aan de rol.

Daar zit je dan in de Bosnisch-Servische bossen, met een plot die alle kanten uitgaat en acteurs die op diverse niveaus acteren. Schrijver en regisseur Richard Shepard, wiens The Matador ook al wat richtingloos was, filmt trefzeker en monteert zijn beelden tot een vlot geheel, maar zijn verhaal blijft anderhalf uur lang erg wankel staan. Uiteindelijk meen je dat de film voor een geloofwaardige afsluiter zorgt - met als boodschap dat het opsporen van misdadigers in voormalig oorlogsgebied niet de taak van een journalist is - maar dan ontvouwt zich in alle rapte een even ridicuul bedacht als knullig in beeld gezette finale die zelfs wat aan The A-Team doet denken. Daar doet Geres personage ook zichzelf de das om. Na de hele film door opgevoerd te zijn als een opportunist en egoïst, blijkt de man ineens geen interesse meer te hebben voor de (flinke) beloning die op het spel staat, maar laat hij zijn emoties de doorslag geven. Deze bijzonder onrealistische wending geeft de sowieso al wat banale film een flauwe nasmaak. Enkele leuke vondsten (die in de aftiteling nog eens beklemtoond worden) ten spijt, is The Hunting Party slechts oppervlakkig amusant en boeiend.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de