Happy-Go-Lucky

Genre: Komedie | Duur: 1u55 | 2008 | Release: 27 Augustus 2008 | Land: Groot-Brittannië | Regie: Mike Leigh | Cast: Sally Hawkins, Eddie Marsan, Alexis Zegerman, Kate O'Flynn

De films van Mike Leigh worden doorgaans en om aannemelijke redenen geassocieerd met een zekere indringende ernst en soberheid. Zelfs zijn iets luchtigere films (Topsy-Turvy, Career Girls) weten onder je huid te kruipen, zonder dat je ooit een scenario zijn werk voelt doen. Leighs films lijken zichzelf te vertellen. Ook van Happy-Go-Lucky kan je zeggen dat de film, die een bijzonder lichte toon hanteert, vanuit het niets ontstaan is en nergens rekening houdt met dramatische voorschriften.

Leigh volgt het wel en wee, maar vooral het wel, van de 30-jarige onderwijzeres Poppy. Ze bekijkt het leven door een roze bril, oordeelt over niets of niemand, is extreem optimistisch en is altijd volledig zichzelf. Ze wandelt door het leven zonder zich ergens zorgen om te maken en laat zich door niemand vertellen hoe ze haar leven moet inrichten. Leigh laat zijn protagoniste doorheen de (best wel lange) film in diverse - doorgaans vrij banale - situaties belanden, waarin we vooral kunnen vaststellen dat Poppy bijzonder consequent is in haar aparte gedragingen en desondanks niemand tegen de borst stoot. Je zou kunnen stellen dat ze bepaalde dingen niet ernstig genoeg neemt, maar dan boor je meteen de essentie aan van deze film: iedereen zal Poppy anders bekijken. Leigh legt geen oordeel in zijn verhaal en zal als regisseur de kijker al helemaal geen richting uitsturen. De kijker observeert Poppy, kruipt mogelijk mee in haar hoofd en kan van daaruit misschien reflecteren over zijn eigen gedragingen. En anders geniet u gewoon van een ontspannende tranche-de-vie waarin Sally Hawkins overigens met veel enthousiasme en overtuiging in de huid van Poppy kruipt. Het leverde haar zilveren Beer op in Berlijn.
 

Toch garandeert het lichtvoetige opzet niet dat Happy-Go-Lucky door iedereen zal gesmaakt worden. Als het niet aan de lange duur ligt, dan is het misschien het gebrek aan plot, het wat onbesloten einde of het niet in staat zijn zich met het (on)gewone personage te identificeren, dat bepaalde kijkers doet afhaken. Niettemin valt deze degelijke, moeilijk te categoriseren prent, zeker te pruimen.