L'Heure d'été

Op de affiche van dit Franse familiedrama prijkt onze eigen Jérémie Renier naast Juliette Binoche. Veelbelovend, maar van de Franse cineast Olivier Assayas, die doorbrak met Irma Vep en wiens Clean enkele jaren geleden even sober als pakkend wist te zijn, mocht echter net iets meer verwacht worden dan dit iets te vrijblijvende relaas over de plaats van een familie in de geschiedenis en het belang van een nalatenschap.

De film vangt aan in het mooie landhuis van Hélène, een weduwe die waakt over de waardevolle en kunstzinnige inrichting van het verblijf, waartoe ook een aantal kunstwerken van haar overleden oom behoren. Kort nadat ze met haar drie volwassen, drukbezette kinderen en hun kroost een mooie zomerse dag heeft beleefd, overlijdt ze. De broers Frédéric en Jérémie en zus Adrienne, die over de wereld verspreid wonen, buigen zich over de erfenis. Emotionele en financiële argumenten spelen daarbij een rol naast de vraag of men ook een maatschappelijke verantwoordelijkheid heeft tegenover zekere kunstzinnige objecten. Maar het besef dat elke beslissing - met als ultieme inzet de verkoop van het huis zelf - rechtstreekse of onrechtstreekse gevolgen zal hebben voor de familiale relaties en de toekomst ervan, blijft daarbij echter onuitgesproken. De drie schipperen heen en weer tussen nostalgie en weemoed, praktische bezwaren en financiële vooruitzichten.

In drie duidelijk afgescheiden hoofdstukken, buigt de filmmaker zich over een interessant gegeven, dat zonder opzichtige kunstgrepen wordt uitgewerkt en diverse thema's aansnijdt in kleine nevenplots. Assayas observeert zonder veel emotie toe te voegen en laat de prima acteurs en de beelden hun werk doen. Daarbij wordt een duidelijke authenticiteit nagestreefd en is er aandacht voor enkele interessante familiale details. Dat de personages bijvoobeeld nogal bruusk en haastig zijn, is in zekere zin een veruitwendiging van hun desinteresse voor hun eigen verleden. Wanneer het landhuis in het derde deel het decor wordt voor een jongerenfuif, wordt de vergankelijkheid van een mensenleven en een familiegeschiedenis even voelbaar. Toch lijkt de film niet helemaal tot die essentie te komen. L'Heure d'été komt bij momenten afstandelijk over en heeft te lijden onder een versplinterde aandacht. Zo staat geen enkel personage echt centraal en mis je in zekere zin een gids.

Dat Assayas de kijker niet bij de hand neemt, is weliswaar gunstig, maar je moet dan wel zelf een selectie maken en een besluit vormen. Dat vraagt een relatieve inspanning die de film net wat minder verteerbaar maakt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de