The Day The Earth Stood Still

Dat 9/11 een impact heeft op de Amerikaanse cinema, was met films als War of the Worlds en Cloverfield al duidelijk. Met The Day The Earth Stood Still wordt die trend voortgezet en is New York opnieuw het slachtoffer van een alien attack. Het buitenaards element is in dit geval een gigantische lichtgevende bol die midden in Central Park landt. De overheid roept een groep van wetenschappers samen om het vreemde fenomeen te onderzoeken. Vertoont de bol tekenen van intelligent leven? Gaat het om een aanval of een vriendelijk bezoek? En dan wordt een man (Keanu Reeves) uit de bol geboren, die de vragen stukje bij beetje beantwoordt.

We volgen het spektakel door de ogen van Helen Benson (Jennifer Connelly), wetenschapper en stiefmoeder van de jonge Jacob. Ze is ervan overtuigd dat de buitenaardse bol en Keanu onderzocht moeten worden alvorens met geweld te reageren. Daar wil de officier van defensie (Kathy Bates) aanvankelijk niks van horen. Ze laat het leger een abrupte oorlog starten.

Het eerste deel van The Day The Earth Stood Still, een remake van de fantastische gelijknamige film uit 1951, is meeslepend: de landing van de mysterieuze bol, het eerste contact met de wetenschappers, de keuze tussen een vredevol en een gewelddadig antwoord. Tussen de regels door worden vragen gesteld over de natuur van de mens. Zijn wij als ras destructief? En zo ja, verdienen wij dan wel leven op aarde? Als oorlog ons eerste antwoord is op iets onbekends, staan we dan uiteindelijk niet in voor onze eigen uitroeiing? Maar The Day The Earth Stood Still blijkt dan toch de Hollywoodziekte in zich te dragen. Rond de helft gaat de subtiliteit immers verloren. De kijker wordt geen vragen meer gesteld, maar antwoorden ingeramd. De moraal begint steeds meer te lijken op het geweld van het Amerikaanse leger tegen de bollen: ongevraagd, onnodig en bruut.

Het is geen toeval dat de kwaliteit tuimelt met de intrede van Keanu Reeves. De acteur tracht een buitenaards wezen te vertolken met een rustige dreiging en een afgestreken gelaat, maar stokt ergens tussen Neo-cool en zero dreiging. Connelly is goed als altijd, maar zoals steeds om dezelfde reden, namelijk haar bedaarde blik waar steeds tranen in verscholen gaan en een zachte, maar kordate stem. Toch gaat haar vertolking op bepaalde momenten gebukt onder de bruutheid van het scenario ("We can change. People can change."). Daarnaast ruiken de momenten met haar bijzonder irritant zoontje, een filmkindje (nvdr: een personage dat geen uitstaans heeft met een echt kind, maar er is om de plot vooruit te helpen -hier niet per toeval gespeeld door de zoon van Will Smith) naar sletterig sentiment.

Ergens is een film als The Day The Earth Stood Still een bijzonder grote zonde, omdat de boodschap onmiskenbaar positief is, maar zo nadrukkelijk gebracht wordt dat hij weerstand oproept. Misschien is het menselijke ras dan toch wel destructief om zoiets moois af te breken.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de