Sholay

Sholay. Weinigen zal deze naam bekend in de oren klinken - ook uw dienaar was een leek. Toch was en is dit de meest succesvolle Indische film ooit, die door een kleine doch hardnekkige groep cinefielen wordt vereerd als een meesterwerk. Toen hij verscheen in 1975, was de opkomst nochtans zo laag, dat de bioscopen hem meteen uit roulatie wilden halen. Maar toen begon de mond-aan-mond-reclame hitsig op gang te komen en werd het een sleeper-hit, die in bepaalde zalen zelfs jarenlang speelde.

Je begrijpt waarom: vanaf het eerste moment, waarop een trein een schijnbaar verlaten station binnenrijdt, voel je dat er iets bijzonders staat te gebeuren. En dat het een festijn van diefstallen wordt, want het sfeertje, de stilte en het panoramische doen meteen denken aan The Magnificent Seven en Once Upon A Time In The West. Shyola is een volbloed western, zij het op Indische leest geschoeid. Daar is zelfs een naam voor: de ?curry western?.

De plot wordt na dat mooie shot meteen in gang gezet: Thakur Baldev Singh, een gewezen politie-officier die in een ooit zo rustig dorp woont, draagt een collega op om een duo kruimeldieven op te sporen. Deze hebben hem in het verleden al af en toe geholpen aan gene zijde van de wet, en nu heeft hij hen nodig om definitief komaf te maken met Gabbar Singh, een gevreesde bandiet die met zijn bende amok maakt in het dorp en op wiens hoofd 50.000 dollar staat. Maar al snel (nu ja, wat heet snel in een film die ruim 200 minuten duurt) wordt duidelijk dat geld niet de motivatie is. Dat uit zich in een wel heel verrassende onthulling omstreeks de helft van de film.

Hoewel het Indiase acteursgild ondergetekende niet bekend is, merkt de kijker dat voor deze film een sterrencast verzameld werd. Werkelijk doorleefde vertolkingen, doorweven met intense, zweterige stiltes. Aan de andere kant is er het duo boeven dat, zichtbaar geïnspireerd door Butch Cassidy And The Sundance Kid, voor het komische tegengewicht zorgt, onder meer tijdens een spectaculaire treinachtervolging. Hun humor is gelukkig ook komisch bedoeld, want helaas zitten er ook momenten in de film die eerder ongewild de bulderlach opwekken dan wel het hoofd in schaamte doen buigen: zo komt plots een hysterische, over the top gevangenisbewaarder opdraven die duidelijk naar Hitler is gemodelleerd. Als je naam niet Mel Brooks is, hou je je wijselijk van dit soort ongein vandaan.

Eveneens te betreuren zijn ook de o zo typische, niets ter zake doende en alle sfeer teniet doende muzikale intermezzo?s. Hoezeer regisseur Ramesh Sippy ook tracht om de betreffende scènes (zoals de ?festival van de kleuren?-routine) luisterrijk en zwierig weer te geven én bovendien enigszins in het verhaal te verwerken, het blijft het effect hebben van een tang op een varken.

Sholay heeft zeker zijn momenten (vuurgevechten, achtervolgingen, ?) en het valt te begrijpen waarom Indiërs hier zo voor vielen en vallen, maar de film duurt véél te lang (menig zijn de momenten waarop niets gebeurt) en de groteske, soms naar Peckinpah neigende actie wordt finaal de nek omgewrongen door de ?humor? en muzikale fratsen. Deze curry western is een curiosum, net als het genre zelf.

Hannes Dedeurwaerder Helemaal (niet) akkoord? Lees de