I Love You, Man

Deze futiele komedie draait om Peter, een kerel die op de vooravond van zijn huwelijksfeest, beseft dat hij geen beste vriend heeft die als getuige kan opgevoerd worden. Meer zelfs, Peter heeft eigenlijk helemaal geen vrienden. Als echtgenoot zal hij het er vast prima vanaf brengen, maar in de omgang met andere mannen, faalt Peter telkens weer. Tot hij de ongedwongen Sidney ontmoet, met wie het wel lijkt te klikken. Maar de aanvankelijk geslaagde bromance dreigt echter slachtoffer van zijn eigen succes te worden.

De kans is groot dat het scenario van deze prent eerst bij Ben Stiller terechtkwam. Regisseur John Hamburg maakte eerder het niet bepaald hilarische Along Came Polly met hem en de rol van geconstipeerde loser is hem natuurlijk op het lijf geschreven. Net omdat hij die al zo vaak eerder vertolkte wellicht dat we Stiller hier niet aan het werk zien, en dat is eigenlijk maar goed ook. In de plaats mag Paul Rudd opdraven in wat misschien wel zijn eerste echte hoofdrol is. De innemende acteur scoort vooral op het droogkomische, zelfs cynische vlak (bekijk zeker het geslaagde Role Models) en komt stukken sympathieker over dan Stiller. De zoektocht naar een vriend in I Love You, Man, wordt dankzij Rudd nog net aanvaardbaar vertier.

I Love You, Man is als komedie echter een mak beestje. De enkele scheet- en kotsgrappen komen obligaat over en illustreren dat de makers niet het risico wilden lopen het aandoenlijk-grappige terrein van pakweg The 40 Year Old Virgin te betreden. Nochtans biedt de zoektocht naar vriendschap en de daaropvolgende zelfreflectie van Peter zeker perspectieven. Hoe maak je vrienden? In hoeverre is het gebrek aan vrienden aan jezelf te wijten? Kan je als vrienden alles aan elkaar vertellen? En wat als een vriend tegelijk het spreekwoordelijke duiveltje én engeltje op de schouder blijkt te zijn? Op dat gebied weet I Love You, Man hier en daar een glimlach en een gedachte te ontlokken, maar verder is dit een wel zeer povere, ijle poging tot entertainment, die uiteindelijk ook een bedenkelijk pleidooi is om als mens toch maar niet te zeer een individu te willen zijn, maar het best te voldoen aan de conventies van de groep.

Bovendien is regisseur Hamburg een knoeier. De film schiet zeer stroef uit de startblokken (de openingsscène is werkelijk armtierig) en zelfs de meest argeloze kijker voelt aan dat montage, de muziek en het camerawerk op geen enkele manier aan elkaar tegemoetkomen. Hamburg hanteert willekeurig medium shots en close-ups en verknoeit zo de meeste van zijn grappen. In bepaalde scènes lijkt zo vaak geknipt te zijn dat ze eerder aan een trailer doen denken waarbij enkel de beste zinnetjes overblijven. Scènes eindigen schijnbaar zonder afloop en volgen elkaar op zonder dat er van enig ritme sprake is.

Wie afhaakt, mist weinig. De volhouders zien een continu onderhoudende Rudd zich staande houden tot een vlotte maar voorspelbare afwikkeling. Wat nog net één ster oplevert.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de