À L'Intérieur

Nu steeds duidelijker wordt dat de hoogdagen van de Amerikaanse horrorfilm opnieuw achter de rug zijn, profileert een ander land zich des te meer als de voortrekker van het betere horrorwerk: Frankrijk. Alexandre Aja gaf de industrie in 2003 een boost met Haute Tension, een nagelbijtende, postmoderne horrorfilm waarin een vrouw belaagd wordt door een onbekende killer. En het beste bleek nog te moeten komen.

Alexandre Bustillo en Julien Maury vertrokken voor À L'Intérieur (Inside) van een gelijkaardig eenvoudig idee. Sarah is een hoogzwangere vrouw die net haar echtgenoot in een auto-ongeluk verloor. Op de avond voor ze het ziekenhuis in moet, krijgt ze bezoek van een onbekende dame die op één ding uit is: haar baby. Maar daarvoor moet de vrouw eerst voorbij Sarah geraken. Net zoals in Haute Tension, en misschien wel in alle horrorfilms, speelt het binnentreden een belangrijke rol: een inbraak in de veiligheid van een huis, de indringing in het lichaam. Maar À L'Intérieur heeft zijn naam niet gestolen. Het binnendringen draait ook rond een specifieker idee: de diefstal van een levend wezen uit het lichaam.

Voorop staat dan ook het gevecht dat een moeder levert voor het nieuwe leven binnenin. En dat is allesbehalve een eenvoudige strijd. De filmmakers sparen de kijkers niet van snijdende spanning - meer nog, À L'Intérieur moet zowat een van de meest intense horrorfilms van de laatste jaren zijn. Met een sobere, donkere visuele stijl en als decor een huis waarin steeds een schijnbare mist dwaalt, blijft het regisseursduo de akelige sfeer steeds opdrijven. Daarnaast is er ook een immense hoop gore - de liters bloed zijn na verloop van tijd niet meer te tellen. Maar daaronder stroomt ook een tragiek die de ware horror zijn betekenis schenkt: een vrouw die rouwt om haar echtgenoot, een moeder die haar kind voor gevaar beschermt.

Alysson Paradis (zus van Vanessa) speelt Sarah met een dergelijke fragiliteit en tegelijk onvoorstelbare moed, dat À L'Intérieur niet enkel angst aanjaagt, maar ook ontroert en bijna een ode is aan de menselijke kracht. Die sérieux maakt deze film dan ook een stuk kwalitatiever dan het eerder speelse Haute Tension. Maar laat deze lofbetuigingen ook een waarschuwing zijn. À L'Intérieur is een strikte afrader voor de doelgroepen zwangere vrouwen of zij die dat gauw willen zijn. Een horrorfilm hoort te prikkelen en de kijker met naalden door het scherm te porren, maar À L'Intérieur laat vlijmscherpe messen door het scherm komen - een prikkeling op het randje van een overprikkeling. Aan u de keuze of u de mespunten laat doordringen.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de