Max Payne

Een film gebaseerd op een videogame, het klinkt eigenlijk verre van betrouwbaar. Max Payne mag dan al een zeer succesvol computerspelletje zijn, een fatsoenlijk verhaal valt er duidelijk niet uit te puren. Mark Wahlberg mag zich dan ook anderhalf uur uitleven in stompzinnig geweld zonder enige creatieve toevoeging.

Max Payne kondigt zichzelf ongegeneerd als wraakfilm aan, eentje van het zeer clichématige type dan nog wel. De Max in kwestie is immers een rebelse agent wiens familie en partner vermoord werden en wiens leven sindsdien in het teken van vergelding staat (denk hierbij ook aan The Punisher). In de New Yorkse onderwereld gaat hij op zoek naar de moordenaar, waar hij ook op een handeltje in hallucinerende middelen stoot. Het zal blijken dat Max het moet opnemen tegen het bovennatuurlijke.

Deze plot is niet alleen een rommeltje, er valt ook niet één goed idee of origineel gegeven in aan te treffen. Wahlberg heeft als acteur altijd al geschommeld tussen rommel en kwaliteit (zet pakweg Shooter en Four Brothers naast The Departed en Boogie Nights) en legt aldus het berekende van zijn carrière al te vaak bloot. Vraag ons niet waarom, maar Wahlberg lijkt eigenlijk steeds het meest plezier te beleven aan dit genre: oppervlakkige machofilms die vooral op de popcornvreter mikken. In Max Payne wordt dat uitgangspunt zelfs ten top gedreven: de kijker mag zich echt verlustigen aan al het gratuite bloedvergieten - Max Payne is in oorsprong dan ook wat je een interactief videogame noemt. John Moore (die ook al het bedenkelijke Behind Enemy Lines inblikte) leeft zich vooral uit in geluidseffecten. Het enthousiasme waarmee hij die aandikt, zodat vuistslagen en machinegeweergeschut de toon bepalen, getuigt van een vermoeiende zucht naar spektakel.

De vlakke personages, zoutloze dialogen en vaak lelijke beelden verhogen de betekenisloosheid van deze oerdomme actiefilm. Idioot tot en met.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de