Long Weekend

Adelaars, buidelratten, koala's, slangen, een occasionele zeekoe: de Australische outback herbergt allerlei schepsels. En die zijn niet allemaal even vriendelijk, ontdekken Peter en Marcia in deze indrukwekkende klassieker. Het koppel staat zo ongeveer op scheiden en gaat op zijn initiatief kamperen. Ze kibbelen en ruziën er op los en vallen niet alleen elkaar lastig, maar ook het ecosysteem waarin ze binnendringen. Dan gebeurt het onvermijdelijke: de Natuur komt om vergelding.

Sterke acteurs en een excellente regie heffen deze ecohorror-prent moeiteloos boven het B-statuut van ook door Everett De Roche geschreven Ozploitation toppers als Patrick en Road Games. Long Weekend past absoluut in die entertainende reeks -er zijn masturbatie- en vrijscènes, de camera zoomt ook graag in op lopend bloed en de sonore schrikeffecten zijn legio- maar brengt die als onderdeel van een evenwichtige, noodlottige vertelling. Er zijn bovendien weelderige, vaak opvallend mooie Panavision beelden: hij bekijkt haar door het vizier van zijn geweer, zwarte zwanen glijden over het water, een door schimmel overwoekerde barbiepop spoelt aan op het strand.

Meest opvallend is de heerlijk griezelige geluidsband, die mee zorgt voor een dreigende sfeer. Zeker met hedendaagse ogen is niet elk dierlijk special effect even geslaagd, maar dat kan de pret niet drukken. Het stevige laatste kwartier maakt het plaatje -en de twee menselijke personages- helemaal af.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de