Frozen River

Frozen River is cinema in de beste indie-traditie: met relatief beperkte middelen wordt op kundige wijze een erg menselijk verhaal met de nodige diepgang gebracht, zonder dat we daarbij visueel op onze honger blijven zitten. Het hoeft dan ook niet helemaal te verwonderen dat Frozen River werd bekroond met de prijs van de jury op het Sundance-festival, nog steeds het walhalla van de onafhankelijke cinema. Het mag gezegd, dit is inderdaad een sterk debuut van scenariste en regisseur Courtney Hunt. Om van een echte topper te spreken, missen we toch net dat tikkeltje extra.

Hoofdpersonage in Frozen River is Ray Eddy, een moeder van twee zoons die er alleen voor staat nadat haar gokverslaafde man er vandoor is gegaan met de spaarcenten. Ze heeft grote moeite de eindjes aan elkaar te knopen, maar hoopt toch het geld bij elkaar te scharrelen om een betere woonst te kunnen betalen. Om extra geld te verdienen smokkelt ze over een bevroren rivier mensen van Canada naar de VS, doorheen een reservaat van de Mohawk Indianen ? deze hebben immers een autonome gemeenschap en de politie heeft geen bevoegdheden op hun grondgebied.

Melissa Leo kreeg voor haar hoofdrol een Oscarnominatie en voor een van de zeldzame keren waren de leden van de Academy niet aan het dwalen. Leo speelt niet alleen erg goed, maar heeft ook niet de minste moeite om ons te doen geloven dat ze al haar hele leven in een aftandse trailer woont. Dit is geen opgedirkte Hollywoodactrice maar een vrouw van vlees en bloed, compleet met diepe rimpels en gelukkig ook zonder overbodige make-up.

Het geheel wordt sober geregistreerd zodat de cinematografie niet te veel aandacht opeist en ten dienste blijft van het verhaal. Want hoewel de film over mensensmokkel handelt hoeft u gelukkig geen gratuite sensatiemomenten of bij de haren gesleurde plotwendingen te verwachten zoals bijvoorbeeld in Trade. De film gaat een pak subtieler te werk en ontpopt zich tot een gelaagd sociaal-realistisch drama dat goed aansluit bij het desolate en kille landschap waarin het zich afspeelt.

Maar door dit objectieve sfeertje is Frozen River ook iets te afstandelijk, de beklijving en vervoering van echte topcinema ontbreekt. Om ons metafoorgebruik nog eens te oefenen: we voelden de kou wel, maar de haren gingen er niet van overeind staan. Laat dat u er echter niet van weerhouden om te gaan kijken naar dit genietbaar filmpje, en al helemaal niet als u op zoek bent naar wat aangename en rustgevende afwisseling tussen enkel bombastische grote producties. Amerika mag wat vaker dit soort cinema naar ons landje sturen.

Simon Smessaert Helemaal (niet) akkoord? Lees de