Applaus

Moe en dronken, wanhopig en vernederd. Het is de emotionele mengeling op die enkele avonden per jaar, per maand, per week. Soms gebeuren ze in je eigen woonkamer, soms in lobby?s van hotels, op café, op straat ergens. Soms heb je er vier na elkaar, soms gedurende maanden geen enkele. Soms komen ze zomaar, meestal weet je wel waarom. Je herkent ze, als een geur die je isoleert. De straatstenen zijn kouder, de verwarming staat nooit voldoende hoog, de gebouwen zijn leeg. De avonden, die overgaan in eeuwigdurende nachten, zijn nooit glamoureus. Ze bestaan enkel zonder camera?s, zonder publiek, zonder applaus.

Thea is een vrouw van middelbare leeftijd. Ze heeft lange, ongetemde blonde haren die over een gegroefd gezicht hangen, en draagt make-up die haar leeftijd maskeert. Ze staat op de planken en presteert voor het theaterpubliek. Daarna merken we als filmpubliek weinig verschil op. Net als haar personage drinkt ze, ziet ze er oververmoeid, triest en wanhopig uit. In haar kleedkamer, tegenover een jonge vrouw; in een bar, met een whisky, een man en enkele vernederingen.

De camera volgt actrice Paprika Steen van zo dicht dat we dat we er van duizelen. In elke scène zien we haar als Thea. Applaus draait, ironisch of net niet, enkel rond haar egoïstische personage. Toch wordt de camera zoveel mogelijk verborgen en het applaus uitgesteld. We zien Thea immers vooral op haar mindere momenten als moeder, ex-vrouw, minnares.

Mochten we enkele jaren geleden het ijzersterke Opening Night van John Cassavetes niet gezien hebben, zouden we zeer onder de indruk zijn van de rauwe, weinig emotionele regie en de genuanceerde vertolking van de fantastische Paprika Steen. Nu zagen we vooral de Deense versie van de Amerikaanse klassieker, eerder kopie dan hommage. Cassavetes en zijn muze Gena Rowlands worden op het einde van de aftiteling dan ook in een opvallend groter lettertype bedankt.

Het is een ethische kwestie om een film op basis van originaliteit af te schrijven wanneer weinig mensen het originele werk zagen. Bij deze raden we dan ook Opening Night aan en binnen een paar jaar Applaus.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de