Portrait of a Young Man as an Artist

Genre: | Duur: 1u30 | Release: 1 Januari 2010 | Land: België | Regie: Renaat Lambeets, Manu Riche | Cast: Tom Barman, Mauro Pawlowski

Hebben ze ooit hun loopje geoefend? Bestaat hun kapsel met voorbedachte rade? Soms hebben wij zin om te weten wat er in hippe mensen omgaat. Vinden ze zichzelf hip? Is het een pose of een manier van zijn? Zijn ze ooit met onhippe dingen bezig en zoja, maakt hen dat nog meer hip? Misschien zijn wij hip? En zoja, hoe geraken we uit die vicieuze cirkel van beschuldigingen?



Meestal hebben we het niet voor hippe mensen, stricto sensu, en al zeker niet voor de overgeëngageerde, getalenteerde soort. Daaraan voorbij zijn we ons geloof echter niet verloren. We geloven dat hipheid in the eye of the beholder ligt en afgunst aan de basis van de onverdraagzaamheid ligt.



We keken daarom uit naar Portrait Of A Young Man As An Artist, de Belgische documentaire over Tom Barman, de zanger van dEUS. Tom Barman is hip, cool, geëngageerd, getalenteerd. Tel die samen en we komen uit op iemand die we vooraf al niet mogen. We keken uit naar het wegschoppen van de vooroordelen, naar de stille afbrokkeling van de façade naar een mens, even onhip als de rest.



De film begint sterk. De scène tussen Tom Barman, zijn zus en moeder verbergt weinig en belooft veel. Er wordt een hevige discussie gevoerd over de idee van een documentaire, over wat het betekent en niet betekent. Het eindigt met het onderschrift: ?Drie jaar eerder?. We zijn op ons ongemak en geprikkeld.



Maar, zo blijkt, daar gaat de documentaire niet over. Er wordt zelfs nooit meer gerefereerd naar het standpunt van zus Barman, noch worden Tom vragen gesteld over de idee van een documentaire over hemzelf. Tijdens de aftiteling is ons beeld van Barman en het leven van dEUS zo goed als ongewijzigd. We weten wel dat de band zijn eigen zetels heeft neergepoot, dat een van de leden verslaafd is en dat Barman er ?s ochtends niet schitterend uitziet. Voor de rest is de film een soort ode aan dEUS ? met als symptomen het gebruik van dEUS? eigen nummers als soundtrack. Wij verlangden naar diepte-interviews, pijnlijke momenten, open wondes en uiteindelijk enige menselijkheid achter de hippe gevel (denk aan Anvil). We kregen echter een langgerekte promo- en videoclip die niet slecht is, maar ons weinig bijbrengt en ons voorlopig niet van onze vooroordelen afhelpt.



Mauro is wel de max.