The Spirit

Gevierd comic book auteur Frank Miller gaat als scenarist en regisseur van The Spirit grandioos op zijn bek in wat moeiteloos kan worden gerekend tot de grootste rommel dit jaar geproduceerd. Naar een grotere opeenhoping van onzin en onkunde is het zelfs in blockbusterend popcornland ver zoeken.

Zullen we voor de vorm toch maar even het ?verhaal? meegeven? The Spirit is een superheld wiens voornaamste eigenschap zijn onverwoestbaarheid is, iets wat hij deelt met zijn aartsvijand Octopus. Deze is op zoek naar een artefact dat hem definitief onkwetsbaar en onsterfelijk moet maken, wat The Spirit natuurlijk wil verijdelen. Ook Sand Seraf, het ex-vriendinnetje van The Spirit, is op zoek naar de schat en komt aldus roet in het eten gooien.

Dit vertrekpunt voelt op zich al lichtjes herkauwd aan, Frank Miller slaagt er ook niet in er een samenhangend geheel van te maken. We krijgen een losse opeenvolging van scènes te zien die het verhaal verschillende richtingen tegelijk uit ljkt te sturen en de film dan ook als een stuurloos schip laat rondzwalpen. De stompzinnige dialogen - zoals het verbale steekspel tussen The Spirit en de politie - volgen elkaar op en er is een acuut gebrek aan spanning. Miller heeft daarenboven totaal geen kaas gegeten van montageritme en pakt op de slechtste momenten uit met nog maar eens een overbodige cut.

Miller's onkunde is ook zichtbaar wat de acteursregie betreft - ondanks de stevige cast. Eva Mendes blijft nog min of meer overeind, de rest van de cast mist duidelijk vitaliteit. The Spirit (vertolkt door Gabriel Macht) is een behoorlijk oninteressante held met slappe oneliners (?My city screams. She is my mother. She is my lover, and I am her Spirit.?) en Scarlett Johansson's personage komt al evenmin uit de verf. De hoofdvogel wordt echter afgeschoten door Samuel L. Jackson als Octopus. Deze zet ? gestoken in een lachwekkende outfit - de minst bedreigende superschurk ooit neer, in een bedroevende parodie op zichzelf. Dringend nood aan herbronning, beste man!

Het enige pluspunt aan The Spirit is het sporadisch gebruik van kleur en de hevige zwart-wit contrasten die een link leggen naar de strip, maar dit kunstje zagen we al eerder in het op alle vlakken superieure Sin City. Het logische eindverdict luidt dan ook dat The Spirit een flauw en oudbakken niemendalletje is met een ongewild kolderiek en ridicuul sfeertje. Enkel voer voor de filmmasochisten onder ons.

Simon Smessaert Helemaal (niet) akkoord? Lees de