Bad Lieutenant (Port of Call: New Orleans)

Werner Herzog staat niet bepaald bekend om conventionele of conformistische cinema. Bad Lieutenant, een herinterpretatie van de cultklassieker van Abel Ferrara, kun je gerust toevoegen aan zijn hoe dan ook al lange lijst van instant klassiekers met een stevige hoek af.

In een overweldigende achtbaan van tragische gebeurtenissen confronteert Herzog ons met de zelfkant van de maatschappij. Decor van zijn postapocalyptische drugsnachtmerrie is het New Orleans van net na Katrina. Inspecteur McDonagh (Cage) redt een Latino uit een onderlopende cel en wordt daarvoor gedecoreerd. Zijn vriendin, Eva Mendes die (bij)klust als meisje van plezier, is verknocht aan allerlei poedertjes. Die krijgt ze toegestopt door niemand minder dan McDonagh. Hijzelf is er ook niet vies van.

Het volledige verhaal navertellen gaat amper. Niet enkel omdat het zo ongelooflijk gebeurtenisrijk is, maar ook omdat je het krijgt te zien vanuit McDonaghs standpunt. Niet subjectief gefilmd, hoewel dat uiterst boeiend had kunnen zijn, maar wel door zijn gedrogeerde ogen. Zo worden we regelmatig geconfronteerd met een stel leguanen. Grotesk met een groothoeklens in beeld gezet en enkel zichtbaar voor onze verslaafde antiheld. En voor ons.

Het beeld dat geschetst wordt van de drugsscène in Zuiders Amerika is verre van onbekend voor ons, maar de schiere brutaliteit en ongebreidelde willekeur ervan schuift Herzog geslaagd naar voren. Om deze gruwelijke lelijkheid van het bestaan te counteren, krijgen we een flinke dosis zwarte humor voorgeschoteld. Om de pijn te verzachten. En onze morbide geest en - ad extensio - de leguanen te voeden.

De absurditeit van het bestaan na Katrina wordt gevat in het laatste beeld van de film, als McDonagh zich mijmerend afvraagt: "You think fish have dreams?"

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de