Kick-Ass

Genre: zwarte komedie | Duur: 1u57 | Release: 21 April 2010 | Land: Groot-Brittannië, VS | Regie: Matthew Vaughn | Cast: Aaron Taylor-Johnson, Nicolas Cage, Chloë Grace Moretz, Christopher Mintz-Plasse, Mark Strong, Jason Flemyng

Noch vis noch vlees. Dat is zo ongeveer het zinnigste wat we kunnen bedenken over Kick-Ass, een filmpje dat bij aanvang op zijden voeten het fenomeen van superhelden op de korrel neemt maar gaandeweg het roer stevig wil omdraaien naar een volwassen thriller annex actiefilm. Gevolg: na de uitgebreide (hilarische) expositie van onze protagonisten, veranderen toon en genre van deze prent zo fel dat de film de pedalen verliest en uiteindelijk verstoppertje speelt met zichzelf.

Best wel jammer, want er had meer in gezeten, zo onnoemelijk veel meer in deze pitch - wat als een doodgewone tiener zonder speciale krachten of peperdure gadgets besluit een superheld te worden? Toegegeven, de eerste 30 minuten, wanneer onze held traint maar desondanks voortdurend in elkaar wordt geslagen, zijn hilarisch. Maar net als je heerlijk onderuit wil zakken voor een highschool-komedie met de meest originele insteek in jaren, trekt het personage van een lokale maffiabaas alle speel- en ademruimte naar zich toe. Echter, als je een film die zichzelf bij aanvang nog geen nanoseconde serieus neemt, moet mixen met een bloedernstige derderangs gangster, kom je geheid uit bij een cocktail die geen zinnig mens zal lusten.

En wat dan met de talloze referenties aan Kill Bill 1 en Kill Bill 2, zult u vragen. Tja, die zijn er wel (bijvoorbeeld in het naadloos inlassen van een tekenfilm om een flashback te vertellen) maar zo tegen het eindspel, wanneer Kick-Ass en zijn elfjarige, gemaskerde handlangster het moeten opnemen tegen een dozijn gangsters (een overduidelijke knipoog naar het massagevecht in de eerste Kill Bill) begon het ons te dagen: Tarantino’s dubbelluik verhoudt zich tot dit waardeloos, naar alle richtingen banjerende actieprul als een keizerin die zich buigt over een vlo. Dat de makers uiteindelijk datgene wat ze wilden parodiëren – superhelden, geweld en wapens - in de loop van de film wel bijzonder ernstig lijken te nemen deed voor ons finaal de deur dicht.

Beste lezer, laat deze kelk aan u voorbijgaan, ga voor de real thing en huur de Batmanfilms van Tim Burton, of –beter nog- die van Christopher Nolan. Wedden dat uw avond stukken plezieriger is?