The Informers

The Rules of Attraction en uiteraard American Psycho illustreerden hoe mooi Brett Easton Ellis' universum vorm kon krijgen op het grote doek. Het decadente, vaak ranzige leven van rijkeluisvolk in de jaren '80 is ook in The Informers het decor voor een zoektocht naar zingeving. De Australische regisseur Gregor Jordan blijkt echter over weinig visie of voeling met het onderwerp te beschikken en maakt er een onbevredigende en betekenisloze prent van.

In het Los Angeles van 1983 maken we kennis met een reeks personages die allen symbool staan voor wat de wereldstad met een mens kan doen. We zien eenzaamheid en wanhoop, narcisme en apathie, kilte en afstandelijkheid. Jordan kan de emotionele gevolgen ervan nauwelijks overbrengen en weet de prent zelfs geen greintje sfeer mee te geven. Alles is koud, leeg en clean, ook de sekscènes die alles welbeschouwd eigenlijk gewoon blootscènes zijn. Niemand betrokkken bij deze film leek voluit te durven gaan om een film die daarom misschien niet beter maar dan toch entertainender zou zijn. Ellis zelf was niet helemaal te spreken over de film, die overigens heel wat minder gruwelijk is dan de roman.

De film voert een aantal bekende acteurs op als hoofdrolspelers, maar dat blijkt helemaal niet het geval te zijn. De jonge acteurs Jon Foster en Lou Taylor Pucci brengen het er prima van af, Brad Renfro, die na de opnames overleed, maakt indruk als een zielige, pafferige portier en de borsten van Amber Heard zitten in zowat elke scène. Die vertolkingen werken heilzaam, maar hoewel de film nergens echt slécht is, slagen ze er evenmin in het geheel noemenswaardig genoeg te maken. Een gemiste kans.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de