The Lovely Bones

Laat ons hopen dat Peter Jackson na het wereldwijde succes van Lord of the Rings, niet consequent blijft bewijzen dat hij in feite lang niet zo'n geniale filmmaker is als algemeen aangenomen. Het spectaculaire maar zielloze King Kong laat de Nieuw-Zeelander nu immers opvolgen door The Lovely Bones, een al te zweverige en onevenwichtige verfilming van een in de VS razend populaire roman. De film deed het barslecht aan de kassa's en de vooraf bestelde Oscars werden al snel afgezegd toen bleek dat dit drama beslist geen grootste cinema was.

Als je de geforceerde combinatie van stijlen ziet waarmee dit verhaal aan elkaar gesmeed wordt, kan je die afhakende bioscoopbezoekers begrijpen. Enerzijds treurt de 14-jarige Suzie Salmon vanuit een tussenwereld - met CGI vormgegeven, daardoor uitermate geschikt voor reclamespotjes en dus een eerder naïef meisjespubliek aansprekend - om haar eigen dood en tracht ze haar familie tekens te geven. Behoorlijk slaapverwekkend allemaal en bovendien geserveerd aan een tergend traag tempo zodat de tragiek van één en ander ons zeker duidelijk zou zijn.

Anderzijds wordt op Aarde een familiedrama gecreëerd dat alle originaliteit mist. Dochter vermist, ouders groeien uit elkaar, u herkent het uit het eerste beste weekendfilmpje. Rachel Weisz en Mark Wahlberg kunnen nauwelijks kleur geven aan hun duffe personages. Bomma Susan Sarandon mag scoren met enkele ongepast komische intermezzo's waarvan we ons afvragen wat ze in deze film zitten te doen.

Tenslotte weet The Lovely Bones ook een thriller te zijn. De moordenaar is immers altijd in de buurt en heeft nog meer snode plannen. Stanley Tucci draait al lang genoeg mee in Hollywood om eindelijk eens een rol met vlees aan te vertolken, met bijhorende Oscarnominatie zelfs, maar de engerd op het scherm mist eigenlijk alle nuance.

Waarom Jackson, en in zijn spoor mede-scenaristen en -producers Philippa Boyens en Fran Walsh, zelf niet beseften dat de kruising van tienerdramatiek, thriller en etherisch gezwam die in de roman wel kundig werden verweven, gewoonweg niet werkt, is dan weer een groot mysterie. Hoe kon de man die met veel van zijn vorige films blijk gaf van intelligentie, gevoel voor zwarte humor en een scherpe fantasie - de droomwereld van Heavenly Creatures is ver af - de bal zodanig misslaan? Waar zat zijn kritische zin? Wat in het gelijknamige boek, dat overigens door critici ook al iets te sentimenteel genoemd werd, overtuigde hem om het te verfilmen? De soms potsierlijke montagemotieven en de truttige soundtrack zijn nog meer illustraties van een tijdelijke dementie.

Geheel mislukt is deze film niet. Jackson is technisch zeer alert en de jonge actrices Saoirse Ronan en Rose McIver zorgen voor een minimum aan betrokkenheid. Maar een meer nuchtere, snedigere aanpak had de film zeker deugd gedaan.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de