Tron: Legacy

Wat keken we uit naar Tron: Legacy, de reboot van de kleurrijke cultklassieker Tron uit 1982 dat op zijn beurt een verfilming was van het gelijknamige arcadespel. De afgelikte trailer, pompende Daft Punk soundtrack en de belofte dat Jeff Bridges de joystick opnieuw zou bedienen liet de weggepeste computernerd in ons even herleven. Zet je schrap om met 3D bril op de neus geënterd te worden in het digitale Disneyland van Tron.

Tron: Legacy opent (in 2D!) met de mysterieuze verdwijning van gameguru Kevin Flynn (Bridges), die net op het punt stond om met zijn nieuw computerspel een digitale revolutie te ontketenen. Geheel in lijn met andere Disney klassiekers als Bambi, Lion King en Pinnokio blijft Sam Flynn - Kevins zoon - hierdoor ouderloos achter en erft hij 's vaders technologiebedrijf Encom. Tig jaar later heeft Sam zich ontpopt tot een recalcitrante waaghals, jammer genoeg zonder Richie Rich-allures, die samenhokkend met zijn hondje Teddy de anonieme grootstad rondcruiset met zijn Ducati. Na een heerlijke heist op z'n eigen bedrijf belandt Sam in de vervallen arcadehal van zijn vader waar hij, voortgestuwd op heerlijke Eurythmics beats, een geheime kelder afdwaalt en er via een laserstraal in een magische wereld van bits en bytes wordt gezapt. Buckle up your seatbelt Dorothy, cause Kansas is going bye bye.

Wat zich ontvouwt als een interessante hybride tussen The Wizard of Oz, Gladiator en eighthies nostalgia en een interessante metafoor kon worden over ons virtuele wasdom ontaardt bij het verschijnen van het drie dimensionele Tronville in een enerverende rollercoasterrit doorheen digital wasteland. De caleidoscoop aan kleuren dat het origineel zo vief maakte is hier vervangen door een foeilelijke, in airbrush en neonlicht gedompelde look die compleet steriel en afstandelijk is en ook maar op het geringste moment tastbaar lijkt. Waar de mooiste sci-fi verhalen (Metropolis, Blade Runner, The Matrix) steden tonen als een toekomstige herinnering van onze wereld, dan is Tron: Legacy er eentje die alle banden met onze werkelijkheid verbroken lijkt te hebben.

Gelukkig duikt Jeff Bridges halverwege de film op als een semi-Boeddhistische Zeus met een snuifje Lebowski. Kevin Flynn is als banneling weggevlucht naar de grenzen van zijn zelfgecreëerde cyberimperium, dat nu bestuurd wordt door zijn gemene alter ego Clu, een veel jonger en geheel uit pixels opgetrokken duplicaat. Maar zelfs The Dude lijkt, net zoals de overige cast, niet geheel opgewassen tegen het overvloedige latex, plexiglazen decor en de grote leegte van het green screen., waarin ook de vorige Star Wars-installaties wegzonken. Reken daar een verhaaltje van niveau nihil en dialogen uit een aftandse oneliner catalogus bij en je krijgt een ijskoud vehikel dat zich via een zielloze 3D-bril (enkel de ondertitels lijken van het scherm los te komen) wil profileren als grensverleggend entertainment.

Wat zich ontvouwt als een interessante hybride tussen The Wizard of Oz en eighthies nostalgia ontaardt al snel in een enerverende rollercoasterrit doorheen digital wasteland.

Met een budget van 300 miljoen (waarvan de helft naar een driejarig marketing offensief ging) schaart Tron: Legacy zich bij het boomende clubje van de monsterbudget cinema waar onder andere Avatar, Pirates of the Caribbean en Transformers trotse leden van zijn. Een franchise waarop gebouwd kan worden met sequels, prequels en een heleboel speelgoed en die jammer genoeg de broodnodige dollars wegkapen van de indies. Als het gezapige filmjaar 2010 het bewijs is voor de crisistijd in Hollywood, laat Tron: Legacy hiervan dan het zenit zijn.

Ruben Vandersteen Helemaal (niet) akkoord? Lees de