The Fighter

Ha, u dacht dat cineasten na de eerste, zwaar gedateerde maar nog steeds genietbare Rocky, maar vooral na Scorseses onovertrefbare Raging Bull, geen geniale, lichtjes sublieme boksfilms meer uit hun mouw wisten te schudden - Clint Eastwoods viersterrenfilm Million Dollar Baby even buiten beschouwing gelaten dan? Think again! Regisseur David O. Russell die eind jaren negentig al tekende voor de prima oorlogssatire Three Kings en in 2004 zijn komisch talent bevestigde met het meer dan degelijke I heart Huckabees, werpt in het waargebeurde The Fighter grotendeels zijn feilloos gevoel voor humor in de wasmand en trekt voluit de kaart van het drama. Rond de hamvraag van deze perfect uitgebalanceerde prent - moet je je familie laten vallen voor je carrière? - bouwt hij een zeer mooie parabel rond de onwrikbare band die er nu eenmaal tussen broers zit en de waarde van vriendschap.

The Fighter gaat immers over Micky Ward, een rijzende ster in het bokslandschap die getraind wordt door zijn broer Dicky Eklund (een uitmuntende Christian Bale). Eklund versloeg jaren geleden een belangrijke bokser maar spendeert nu zijn tijd voor het overgrote deel aan crack roken, kleine criminaliteit en te laat komen voor de trainingssessies met zijn broer. Wanneer Ward zijn moeder, die ook zijn manager is, hem op de koop toe laat vechten met een bokser die een forse gewichtsklasse hoger ligt, is voor hem de maat vol. Mede onder invloed van zijn kraakverse lief Charlene breekt hij met zijn familie en gaat hij in zee met een manager en een trainer die hem professioneler begeleiden. Dicky, ondertussen in de gevangenis gesukkeld, breekt radicaal met zijn drugsverslaving. Eens Dicky uit de gevangenis en in het vooruitzicht op een gevecht met de wereldkampioen, staat Micky voor een verscheurende keuze: laat hij zich, ondanks alles wat fout liep in het verleden, opnieuw omringen door zijn moeder en zijn broer?

Klinkt als een veredelde weekendfilm, zegt u nu? Misschien. Geef dit materiaal aan een mindere regisseur en vooral minder goede acteurs en je krijgt inderdaad een filmpje van dertien in een dozijn. Maar zodra Christian Bale - die geheel verdiend een Oscar kreeg voor beste acteur in een bijrol - energiek over het scherm dendert, weet je het al: dit wordt genieten van hier tot aan die wereldtitel boksen. Bale zijn vertolking spat dikke gensters klasse van zich af en in die zin is het niets minder dan een waarachtige krachttoer dat hoofdacteur Wahlberg, die in het verleden acteergewijs meer dan eens de bal missloeg, niet moet onderdoen voor Bale. Verder is het natuurlijk heel mooi om te zien hoe Bale zijn personage, als hij in de gevangenis stopt met drugs, langzaamaan ‘normaal’ wordt.

Moeten we zeker ook nog vermelden: Amy Adams als het vastberaden liefje van Micky en vooral Melissa Leo als de ‘white trash’ moeder die, als puntje bij paaltje komt, alles over heeft voor haar zoons en desnoods bereid is om over lijken te gaan om de familie bijeen te houden. Ook Leo kreeg een Oscar voor beste actrice in een bijrol en dat mag geen toeval heten. Het beresterke acteursensemble maakt dat deze prent immers met secondenlijm aan elkaar hangt en dankzij de trefzekere, juiste regie van Russell, die alle eventueel tranenverwekkende toestanden mijdt als de builenpest, moet je al een zwarte gordel karate hebben om de logica van deze film te doorbreken.

Sterk geacteerd boksdrama dat Christian Bale een Oscar opleverde

Een flukse vier sterren dus voor een prent die, op de keper beschouwd, misschien dan wel dezelfde thema’s hanteert als alle rommel die u op Vijftv geserveerd krijgt, maar dat op zo’n mooie, evenwichtige, sterk geacteerde en kilometers spannende manier doet, dat u als beetje cinefiele kijker op wolkjes naar huis vliegt. Aanrader van het huis.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de