Scream 4

14 jaar waren we toen we Scream stiekem in de bioscoop zagen. Tijdens de openingsscène begrepen wij al waarom de film een KNT-rating had gekregen. Drew Barrymore die belaagd wordt door een gemaskerde moordenaar, blijft nog steeds de meest spannende en uitgepuurde scène van de hele Scream-reeks. Met de postmodernistische knipoogjes waar Scream bekend om staat, waren we toen nog niet vertrouwd.

Twee jaar later waren we 16 en mochten we de zaal van Scream 2 al vrij binnen – wat we ergens spijtig vonden. De film bleek een uitzonderlijk goeie sequel te zijn, gemaakt met hetzelfde talent en een verhoogd budget. Daarna was het opnieuw twee jaar wachten op het sluitstuk van de Scream-trilogie. Regisseur Wes Craven, acteurs en schrijvers hadden er duidelijk minder zin in. Scream 3 was een sof. Einde trilogie.

Daarna werd het stil rond cast en crew van de Scream-trilogie. Wes Craven maakte nog de uitgejouwde horrorfilms Cursed en My Soul To Take, Scream-queen Neve Campbell zagen we op afstand bijrolletjes spelen en schrijver/bedenker Kevin Williamson werd terug naar televisie gestuurd. Misschien geen toeval dus dat in 2009 de eerste officiële berichten kwamen over een vierde Scream-film.

Een vierde film uit een reeks waarin de regisseur, schrijver en een belangrijk deel van de cast dezelfde blijft, is uitzonderlijk in Hollywood. Normaal blijft een origineel bewonderd en bewaard en worden gemakkelijke vervolgen gemaakt uit financieel oogpunt. Laat dat nu een trend zijn die Scream 4 als uitgangspunt neemt. De allereerste scène zet opnieuw de toon. Het is een hilarische en gewaagde knipoog naar het eigen cijfer 4 uit de titel.

De film zit boordevol zelfreferenties en cynische opmerkingen over remakes en onnodige sequels binnen het horrorgenre. Zelfreflectie zonder zelf spanning te verliezen is eigen aan de Scream-films, maar Scream 4 leunt duidelijk over naar de kant van zelfreflectie, ten koste van de spanning. Scream 4 is niet echt een spannende film – of misschien zijn wij gewoon geen 14 jaar meer. Het is echter wel een interessante film, waarin bepaalde thema’s (Facebook, iPhone apps, mediatisering, merchandising,…) op een ingenieuze manier verweven worden in het verhaal.

Sidney Prescott, eeuwig slachtoffer van de gemaskerde killer, keert terug naar Woodsboro – setting van de eerste film – om haar zelfhulpboek ‘Out of darkness’ te promoten. Het is de aanleiding van een nieuwe reeks moorden, waarin de jonge, hippe, filmvretende generatie centraal staat. Grappig detail is dat die jongeren grote fans zijn van Stab-films, gebaseerd op de moordpartijen rond Sidney Prescott, en dat ze de waarheid van Sidney amper nog serieus nemen. Die laatste lijkt de slachtoffer-rol na drie films zo gewoon te zijn dat ze zich bijna verontschuldigt voor de moorden.

Voor de rest is de film een opeenvolging van betere en mindere moordscènes, waarin wij als kritische kijker ons meer dan eens de vraag stelden hoezeer de killer zijn moorden organiseert. Misschien is dat meteen een teken dat spanning ver te zoeken is. Het gevoel opgejaagd te worden ontbreekt in Scream 4. Wel is het een film die nodige kritiek op Hollywood geeft, opmerkelijk zelfreflectief is en tegelijk een welgekomen nieuw avontuur is voor Scream-fans.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de