Midnight in Paris

Parijs, de stad van de liefde. Tal van films gebruikten haar al als achtergrond, vaak met de liefde al centraal thema, zoals het heerlijke Paris, je t’aime, The Dreamers of Le fabuleux destin d'Amélie Poulain. Maar de grootmeester van de relatiefilms bleef opvallend afwezig in deze stad. Tot nu, want met Midnight in Paris betreedt Woody Allen nu ook de Parijse boulevards en straten. En net als in de andere films word je hier niet enkel verliefd in Parijs, maar word je ook verliefd op de stad zelf.

Dat is alvast wat het hoofdpersonage Gil (Owen Wilson) overkomt wanneer hij samen met zijn verloofde Inez (Rachel McAdams) op vakantie gaat naar Parijs, waar haar vader voor zaken is. Als schrijver zit Gil echter met een lichte writers block en bovendien heeft hij niet zo voor een bevriend koppel dat hen vergezelt. Wanneer Gil op een avond besluit om een wandeling te maken in plaats van mee te gaan dansen, gebeurt er iets wonderbaarlijks en wordt hij meegenomen naar het Parijs van de jaren ’20. Hier komt hij in contact met beroemdheden zoals Fitzgerald, Picasso, Dalí, Hemingway en Buñuel. Hij wordt echter ook halsoverkop verliefd op de knappe Adriana.

Naast de liefde, gaat Midnight in Paris ook over wat het betekent om kunstenaar te zijn, over de angst voor de dood en vooral over nostalgie. Voor dit laatste is Parijs met zijn pittoreske straatjes en gezellige cafés natuurlijk een perfecte setting. Combineer dit met een warm kleurgebruik en je krijgt een film die perfect zit qua sfeer. Doordat de camera vaak dicht op de huid van de personages zit, voelt het wel als een gemiste kans aan om Parijs als achtergrond niet meer in beeld te brengen. Maar deze personages zijn uiteindelijk even belangrijk als de stad zelf. Hoewel er geen echte uitblinkers zijn in de cast, zet iedereen een onderhoudende acteerprestatie neer. Waarom Carla Bruni zo nodig in de film moest meespelen, is echter een raadsel want de meerwaarde van haar aanwezigheid is absoluut onbestaande.

Voor nostalgie is Parijs met zijn pittoreske straatjes en gezellige cafés natuurlijk een perfecte setting

Woody Allen zou zichzelf niet zijn als hij zijn film niet vol steekt met spitsvondige humor, waarbij hij vaak de culturele verschillen tussen Amerika en Frankrijk uitspeelt, en de nodige verwijzingen, niet alleen naar film maar ook naar de andere kunstvormen. De manier waarop hij heden en verleden mengt is bijzonder geslaagd en voelt op geen enkel moment ongeloofwaardig aan. Hoewel de film net niet het niveau haalt van zijn klassiekers uit de jaren ’70 en ’80, bewijst hij na al die jaren dat hij nog steeds in topvorm is en levert hij hier weer een puike prestatie. Of je nu houdt van romantische komedies of niet, laat je gewoon meevoeren in de magische wereld van Midnight in Paris.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de