Cowboys & Aliens

Ah, zomerblockbusters! Hét seizoen om uw verstand enkele maanden met vakantie naar de Bahama’s te sturen en u te vergapen aan pure, ongefilterde actie en een fikse hap vederlicht escapisme. Vrouwe cinema is echter een muze met vele gezichten en de kwaliteit van de ene zomertopper kan bijgevolg wel al eens kilometers verschillen met de andere. Cowboys & Aliens, Jon Favreau’s verfilming van de gelijknamige strip, is nu typisch zo’n twijfelgeval: steengoede acteurs, intrigerende pitch, soms best wel geinige actie maar zo gaandeweg neemt deze prent zichzelf toch een tikje te serieus.

In tegenstelling tot andere prenten waarvan het hele concept al vervat zit in de titel –denk aan het heerlijke Snakes on a Plane- durft Favreau immers niet voluit de kaart van pure, ongebreidelde, bovenal pretentieloze fun te trekken en verwart hij, zeker in het eindgevecht tussen de twee groepen antagonisten, loden ernst met diepgang. Bovendien was dit filmpje een gedroomde kans voor bijvoorbeeld Daniel Craig om eens even uit zijn bloedserieuze maar voor de reboot van de franchise o zo broodnodige personage van James Bond te stappen.

Driewerf helaas dus: Craigs personage, een eenzame bandiet die op een dag wakker wordt met een mysterieuze armband rond zijn pols, mag dan wel efficiënt zijn – als filmkijker smul je je haast een indigestie aan de clichés - maar heeft evenveel humor als een grote steen in een petieterig glaasje water. Gelukkig mag Harrison Ford van de scenaristen wat meer acteerregisters opentrekken en het is dan ook genieten van hier tot Tokyo om hem nog eens in vorm te zien. Olivia Wilde is als de enigmatische Ella Swenson alvast mooi genoeg om te functioneren als de love intrest van dienst; jammer genoeg voel je je als kijker niet genoeg betrokken bij haar personage, zeker wanneer in de loop van de film haar ware aard komt bovendrijven en ze haar leven op het spel zet in de strijd tegen de aliens.

Maar wat zitten wij al een halve recensie lang te bazelen over acteurs als de echte hoofdrol in dit soort prenten steevast is weggelegd voor een stevige brok actie, liefst van gewapend beton? Helaas, het is hier dat Cowboys & Aliens pas goed de bal misslaat. Yep, tijdens het eindgevecht hadden ook wij zo’n paar seconden heimwee naar de cowboy- en indianengevechten uit onze peutertijd –benieuwd of de dreumesen van tegenwoordig binnenkort cowboy en alien gaan naspelen- maar over de band genomen is die actie in het laatste kwartier zo flets als een ongestreken T-shirt, zo kleurloos als een gezinsverpakking goedkope azijn, kortom: een lachertje.

Gelukkig scoort dit niemendalletje van een film op een belangrijk andere vlak ruim voldoende. Immers; daar waar de aangekondigde mix van twee zo uiteindelijk verschillende genres nog minder vonkt dan een startkabel die al tien jaar stuk is, kan je deze Cowboys & Aliens toch, zelfs met het nodige plezier, gaan bekijken als een (pulp)western pur sang, zo eentje die vroeger op landerige woensdag- en zondagnamiddagen op tv kwam.

Fletse en kleurloze science-fictionwestern die nergens voluit gaat

Cowboys & Aliens is, anders gezegd, een guilty pleasure van het zuiverste water: voortdurend zoeven de manco’s en tekortkomingen door je hoofd maar terzelfdertijd zit je, haast gegeneerd te genieten; alsof die bioscoopzetel veranderd is in een vliegend tapijt en je je, enkele tellen lang, haast echt in het wilde westen waant. Net de moeite voor een ticketje dus, op voorwaarde dat u evenveel van westerns als van uw lief houdt en u echt niets, maar dan ook niets, beters te doen heeft.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de