Conan the Barbarian

Van sommige heilige huisjes zou Hollywood toch, 3D of niet, met zijn hebberige fikken moeten afblijven. Dat is zowat de meest zinnige gedachte die ons te binnen schiet na visie van de Conan uit 2011, een 'nieuwe' adaptatie van de boeken van Robert E. Howard uit 1932 en officieel geen remake van de klassieker uit 1982 van John Milius met een erg jonge Arnold Schwarzenegger. Een kind kan de was doen. Natuurlijk haalt deze kraakverse Conan voor een deel zijn mosterd bij de oude film en uiteraard moeten er nog kijkers zoals wij bestaan die een kleine twee uur lang hun gouden jeugdnostalgie -de Conan met Schwarzenegger was krek de tweede film die we in de bioscoop zagen- in vlammen zien opgaan.

De lijst met ergernissen oogt ons inziens langer dan de duur van deze fonkelnieuwe prent en -altijd liever lui dan moe geweest meneer- we hebben niet echt veel zin om er al teveel woorden aan vuil te maken. Waar dus dan toch te beginnen? Misschien met het enorm bloederige karakter van deze prent. Toegegeven, de originele Conan was ook al geen voer voor koorknaapjes, maar vergeleken met deze film was Schwarzenegger een misdienaar die maar één stapje verwijderd stond van rijstpap met gouden lepeltjes in het hiernamaals. Regisseur Marcus Nispel verwart voortdurend, zeker in de eerste helft, afgehakte hoofden en driedimensionaal in het rond spattend bloed met spannend. Iemand zou dit regisseurtje van dertien in een dozijn eens dringend moeten vastbinden en hem confronteren met pakweg het verzamelde werk van Hitchcock.

Tweede punt: het begrip 'bordkartonnen personages' krijgt voorwaar nog Shakespeariaanse allures, tenminste als je het vergelijkt met de acteerprestaties in dit onding. Wat staat toch een degelijk acteur als Ron Perlman hier zijn tijd en talent te verdoen? Want als je hem vergelijkt met de andere -ahum- acteurs in deze flutfilm... Zelfs een kat krijgt wat ons betreft meer poëzie uit zijn staart gewrongen. Het powerorkest aan strijkers tenslotte pompt de voorgaande twee manco's -in zeeën van bloed gedrenkte actie en hemeltergend slechte acteerprestaties- nog eens als een goedkope luchtmatras op tot een niveau waarop de hele zwik elk moment de lucht in lijkt te gaan. Wat was er mis met die heerlijk pompeuze, haast Wagneriaans aandoende score van Basil Pouledoris uit het origineel?

We schreven het al eerder voor deze fijne site: nostalgie is een verraderlijk iets. Speciaal daarom huurden we nog eens het origineel uit '82. Wat blijkt? De Conan van John Milius blijft een slordige 29 jaar na datum nog als een wolkenkrabber overeind, gemetst in gewapend beton, kilo's camp en heerlijke, absoluut nog niet archaïsch aandoende gore en fun. Net daarom staat de prent in heel wat cursussen Populaire Cultuur geboekstaafd als één van de hoogtepunten uit het sword-and-sorcerygenre. Ons advies? Snor de Schwarzenegger-Conan op en laaf u, maar mijd de nieuwe versie als de builenpest. Deze film is echt, maar dan ook echt, enkel te betreden op eigen risico en bijt u pitbullgewijs terwijl u hem bekijkt. Doortrekken die handel!

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de