The Artist

3D, digitale effecten, green screens, widescreen, .... Weg ermee! Met The Artist neemt regisseur Michel Hazanavicius ons mee naar de jaren 1920, toen films nog in zwart-wit, geluidloos en van een 4:3 beeldformaat voorzien waren. Maar eind jaren 1920 kende de filmwereld net als vandaag een belangrijke overgang, met name van stille naar geluidsfilm. Dit riep heel wat vragen op over de rol van deze technologie in films en het toenemend belang van de spektakelwaarde tegenover het verhaal en de emoties. Enkel een blinde mol ziet de parallellen niet met de hedendaagse discussie rond 3D en digitale effecten, en Hazanavicius doet dan ook iets buitengewoon met zijn eigen stille film.

The Artist is een melancholische blik op de ondergang van deze kunstvorm. Het verhaal volgt George Valentin, een Hollywoodster uit de stille films die met de komst van de geluidsfilm zijn carrière ziet wegkwijnen. Wanneer hij in een ultieme poging om zichzelf te redden zijn eigen stille film regisseert, gaat hij door het uitblijven van enig succes bankroet en verlaat ook zijn vrouw hem. Hij komt steeds dieper in een neerwaartse spiraal terecht, met enkel zijn hond, chauffeur en pupil Peppy Miller, die ondanks haar eigen succes altijd een hartstochtelijk gevoel voor Valentin blijft behouden, tot het bittere einde aan zijn zijde.

Net als die andere moderne stille film La Antena, is The Artist een mooi eerbetoon aan de golden age uit de filmgeschiedenis geworden. Als je deze twee naast elkaar legt, is het wel een spijtige vaststelling dat The Artist redelijk braaf blijft qua vorm en nooit echt een eigen beeldtaal uitvindt in vergelijking het het geïnspireerde La Antena. De structuur van het verhaal doet soms denken aan de klassieke romantische films van de jaren 1940, maar de regisseur probeert zo goed mogelijk de sfeer van de jaren 1920 op te roepen: de typische generiek, de tussentitels, de iris-sluitingen, de prachtige zwart-wit fotografie, de orkestrale score, ... de film ziet er fantastisch uit én klinkt al even glorieus. Opmerkelijk zijn de productiewaarde en de aandacht voor het detail - let bijvoorbeeld op de weergave van 'Hollywoodland' in plaats van 'Hollywood' in de Hollywood Hills - al zijn er ook een paar slordige foutjes aanwezig (geen oogmascara voor de acteurs in de stille film?) Ook kan de muziek na een tijdje wel vermoeiend worden, ook wel omdat de film misschien wat te lang aanvoelt.

Mooi eerbetoon aan de golden age uit de filmgeschiedenis

Het charmante karakter van de film, het wervelende spektakelgehalte en de goede balans tussen drama, romantiek en vooral komedie, maken de film echter geslaagd. Dat laatste is vooral te danken aan de fantastische Jean Dujardin en zijn superschattige Jack Russel. Door het gebrek aan dialoog moet de cast bovendien veel meer steunen op mimiek, en vooral Dujardin (die de Prijs voor Beste Acteur won op Cannes dit jaar), John Goodman en Bérénice Bejo doen dit fantastisch en zijn zeer zeer geloofwaardig in hun rol. Als kers op de taart heeft Hazanavicius zijn film volgepropt met verwijzingen naar klassiekers zoals Citizen Kane, Sunset Boulevard, de Chaplin films, Fritz Lang's Spies, de musicals met Fred Astaire en Ginger Rogers,... Zonder die te verklappen, kunnen we zeggen dat het voor cinefielen onder ons het feest van herkenning is.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de