Mama

De Spaanse kortfilm Mamá was het zaadje waaruit Andrés Muschietti’s gelijknamig langspeelfilmdebuut ontsprong. Hoewel het project met een producent als Guillermo del Toro zich in goede handen bevond, bloeide dat zaadje uit tot niet meer dan een doorsnee staaltje horror-cinema dat zelfs de moeite niet doet om zich van genre-kompanen als Insidious en Sinister te onderscheiden. Geen enkele huivercliché blijft onbenut.

Sinds het succes van de Paranormal Activityfranchise lijkt Hollywood beseft te hebben dat geesten het publiek als geen ander bovennatuurlijk ongedierte de stuipen op het lijf jagen; een vijand zo etherisch en onvatbaar dat je er simpelweg geen verdediging tegen kan bedenken is nu eenmaal griezeliger dan gelijk welke vampier, zombie of alien dan ook. Ook Mama doet mee aan de hype en vertelt het verhaal van twee kleine zusjes die vijf jaar compleet alleen (?) in een verlaten bos overleefden. Eens ze gevonden worden ligt de verantwoordelijkheid bij hun nonkel Lucas en zijn vriendin Annabel om hen op te voeden. Alsof dat op zich een niet genoeg taxerende taak is, blijkt het snel dat een lugubure entiteit die de zussen ‘Mama’ noemen het op hen gemunt heeft.

Misschien schikt de filmwereld zich naar het defectief aandachtsvermogen van deze internetgeneratie, maar een wederkerend probleem in horrorfilms is de neiging meteen in de actie te springen. Ook in Mama ontbreekt een trage opbouw die geduldig spanning weet op te bouwen en sympathie voor de personages creëert. De film is nog geen tien minuten bezig of we krijgen de grote openbaring van het monster al voorgeschoteld, waardoor het niveau van spanning tijdens de resterende negentig minuten aanzienlijk daalt. Is Hollywood werkelijk Jaws vergeten?

Ondanks het tekort aan originaliteit en de verscheidene zwakheden is 'Mama' acceptabel vermaak voor een ontspannende zaterdagavond.

Het verhaal is dan ook aan de magere kant en bestaat voor een groot stuk uit mensen die in schaars belichte gangen rondsluipen omdat ze denken iets gehoord te hebben. Zo’n scène is initieel best spannend maar wordt door overmatige gebruik heel eentonig. Mama rekent puur op het scheppen van een omineuze atmosfeer om het publiek geïnteresseerd te houden en verzuimt het de individuele scènes in een boeiend kader te doen passen. Bovendien zit het scenario verwarrend in elkaar – zelfs als we de geest haar volstrekt onlogisch gedrag door de vingers zien – en laat de paden van de personages samenlopen door middel van gemakzuchtige en onzinnige plotwendingen.

Mama hoeft echter geen vreselijke film genoemd worden. De steeds genietbare Jessica Chastain zet ook hier een prima acteerprestatie neer in de rol van zwartharige punkster Annabel, en menigmaal weten de filmmakers ondanks het zwakke script te beklijven met sfeervolle belichting en huiveringwekkende effecten.

Ondanks het tekort aan originaliteit en het fletse verhaaltje is Mama dus best acceptabel vertier voor een ontspannende zaterdagavond. Wie op zoek is naar meer dan degelijk bandwerk zal echter elders moeten gaan speuren.

Vik Verplanken Helemaal (niet) akkoord? Lees de