L'écume des jours

Na een bedenkelijk uitstapje naar het superheldenuniversum met The Green Hornet, keert Michel Gonrdy terug naar het genre films waarmee hij naam en faam maakte: tragische liefdesverhalen met een surrealistisch kantje. De inspiratie voor het verhaal haalde hij deze keer uit de gelijknamige roman van de Franse auteur Boris Vian. Dit is wederom een boek dat onverfilmbaar geacht werd, maar we konden niemand beter bedenken dan Gondry om dit bijzondere liefdesverhaal op het grote scherm te toveren.

Dat toveren mag je hier bijna letterlijk nemen, want net als zijn grote voorganger Georges Méliès, ontwerpt Gondry een wonderbaarlijke wereld voor zijn personages. Hierbij maakt hij op ambachtelijke wijze gebruik van knutselwerk, in-camera effecten en stop-motion in plaats van de meer gebruikelijke computereffecten. Dit geeft de film een magisch en ambachtelijk gevoel dat je mist bij andere hedendaagse films die hun eigen dromerig universum proberen op te bouwen. De bricolage blijft niet beperkt tot vindingrijke vondsten en visuele spielereien, maar vormt een geheel met het verhaal. Zo worden kleuren onttrokken aan de film naarmate het tragische element de bovenhand neemt, krimpt het appartement van de protagonist wanneer zijn levensstandaard daalt en krijgt de uitdrukking ‘op een wolk zitten’ plots een heel letterlijke invulling.

Gondry brengt de wereld van Vian knap tot leven, maar drukt ook duidelijk zijn eigen stempel op de film. Vooral wie La science des rêves en Be Kind Rewind gezien heeft, zal de humor en fantasie van de Franse cineast herkennen. Maar ook aan die andere Franse fantasierijke romance, Le fabuleux destin d'Amélie Poulin, doet de film denken. Dit omdat ook hier Audrey Tatou eens te meer de rol van l'object du désir, Chloë in dit geval, voor haar rekening neemt. De gelukkige wederhelft van dienst is Romain Duris, in de rol van de steenrijke Colin, die tevens fan is van jazzlegende Duke Ellington en filosoof ‘Jean Sol Partre’. Hun idyllische liefde neemt echter een tragische wending wanneer Chloë terminaal ziek wordt: er groeit een waterlelie in haar longen.

De film overtuigt minder als liefdesverhaal dan als ode aan de fantasie

In tegenstelling tot bijvoorbeeld met Eternal Sunshine of the Spotless Mind, weet Gondry met L’écume des jours minder de gevoelige snaar te raken bij de kijker. Is dit omdat dat de relatie tussen Colin en Chloë in de film onvoldoende de ruimte krijgt om zich te ontwikkelen? Of omdat Gondry zich uitput in pogingen de kijker te verwonderen met zijn aandoenlijke speciale effecten? Misschien is het wel beide, waardoor de film helaas minder overtuigt als liefdesverhaal dan als ode aan de fantasie.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de