Runner Runner

Zelfs al weten we amper wat de termen straight flush, runner runner of full house betekenen, de filmfanaat in ons watertandde bij het vooruitzicht meegesleept te worden in een goeie ouderwetse pokerstrijd, waarin bluf en pokerfaces de dienst uitmaken. Herinner u de spannende gokscène in Casino Royale of de pokerperikelen in Rounders? Dat bedoelen we.

Runner Runner heeft echter evenveel met poker te maken als met garnaalkroketten of composteren. De briljante student Richie Furster mag zich dan al op verstommend eerlijke wijze binnenwerken in een online-gamingbedrijf met miljoenenomzet de rest van de plot waarin Richie een pion blijkt in het duivelse spel dat zijn baas speelt, heeft op geen enkel moment nog iets te maken met om het even welk gokspel.

Deze teleurstelling buiten beschouwing gelaten - deze film wordt immers nadrukkelijk geprofileerd als een film over poker - blijkt Runner Runner echter ook op alle andere vlakken tegen te vallen. De mechanische constructie van de naïeve, makke plot verhindert dat de personages meer worden dan holle figuren. Hun lot blijkt ons volkomen koud te laten. Regisseur Brad Furman, die met The Lincoln Lawyer toch een aardige doorbraak kende, lijkt het te moeten stellen hebben met een doorzichtig script waarin geen enkel noemenswaardig moment voorkomt dat hem in staat stelt iets van zijn kunnen te tonen.

Ben Affleck, Gemma Arterton en Justin Timberlake mogen elk dan al enkele memorabele rollen op zich genomen hebben, deze prent toont vooral dat ze alledrie toch telkens weer dreigen in die poel van steriliteit te belanden waarin elke poging tot acteren alle naturel verliest. Om maar te zeggen dat hun gezamenlijke charisma amper volstaat om deze prent boeiend te houden.

Runner Runner bereikt nergens beschamende dieptes, maar is in zijn kleurloze routine gewoonweg een doorsnee, goedkope Hollywoodprent die op zijn best wat verstrooiing biedt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de