The Purge

De slappe en halfslachtige uitwerking van een goed idee - stel dat één nacht per jaar alles is toegelaten en de ordediensten nergens ingrijpen - maakt van The Purge een overbodige film die voor Ethan Hawke gerust als een nieuw dieptepunt kan beschouwd worden.

Nu hadden we niet veel willen verwachten van een premisse die op zijn best nochtans wat naar de misantropie van Michael Haneke had kunnen neigen. Een gezin houdt zich schuil in een beveiligde villa, in de veronderstelling op afstand te kunnen blijven van het onbestrafte geweld waarmee de straten worden schoongemaakt. Maar binnenshuis heerst geen consensus over het gerechtvaardigde van de actie. En dan zijn er nog enkele verstekelingen...

Het haast volkomen negeren van het dramatisch potentieel van deze opzet, waarbij de uiteenliggende morele opvattingen van de personages tegenover deze "zuivering" voor een interessante dramatische diepgang zouden kunnen zorgen, maakt dat deze prent op geen enkel moment interessant wordt. Amusant evenmin. De gaten tussen het mechanisch in beeld gezette gebeef en het belegen gesidder worden opgevuld met slappe dialogen, steriel gebracht door karakterloze acteurs. Het lachwekkende van een aantal scènes maakt de verveling geenszins goed. De nagestreefde intensiteit en benauwdheid vervliegt nog voor de nacht in kwestie vijf minuten aan de gang is. En wat kan ons dit onsympathieke gezin verder eigenlijk schelen?

Bovendien kan je deze prent gerust een pervers kantje toedichten, gezien het verondersteld uitgangspunt dat elke mens - als het onbestraft zou blijven - met genoegen aan het moorden zou slaan. Negerend dat de menselijke driften in een welstellende samenleving wellicht vooral gestuurd zouden worden door seksuele frustratie en opgekropte lust, bevestigt de film nog eens de preutsheid van Hollywood: de bloederige perikelen worden gretig in beeld gezet terwijl er van het overschrijden van seksuele grenzen amper gewag gemaakt wordt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de