The Secret Life of Walter Mitty

Naast de ster van vele flauwe en nog flauwere komedies - met nu en dan ook wel een moment van grandiositeit - is Ben Stiller ook filmmaker. The Secret Life of Walter Mitty is zijn vijfde film als regisseur en meteen ook zijn meest ambitieuze. Deze zeer rooskleurige en melige feelgoodprent is niet van het Oscarkaliber dat men vooraf voorspelde, maar weet wel effectief een kleine twee uur uw sombere gedachten te verdrijven.

Stiller speelt zelf het titelpersonage, godzijdank niet alweer een stuntelende en anaal gefixeerde zeikerd, maar een ernstige, onopvallende nobody die nog niets gepresteerd of beleefd heeft. In zijn dagdromen - vaak verrukkelijk en spectaculair vormgegeven - doet hij alles wat hij wil, maar in werkelijkheid is hij volgzaam en passief. Tot zijn job als fotoredacteur bij het befaamde blad Life hem tot een groots en grensverleggend avontuur dwingt en hij zijn hele leven ziet veranderen.

De boodschap van deze wel erg naïeve prent is klassiek: durf te dromen, doorbreek grenzen, doe wat je wil doen. Hollywood blijft meester in het verpakken van zulke goedkope filosofieën, tot op het simplistische af. The Secret Life of Walter Mitty is bij momenten dan ook een kinderlijk eenvoudige en flinterdunne beschouwing van de gravitas van het leven. De aantrekkelijke cast vol fijne acteurs slaagt er op de beste momenten echter in de boodschap van de film zowaar geloofwaardig te maken. Een opmerkelijke soundtrack, met iets intimistischere songs dan we gewend zijn in dit soort films, compenseert het stereotiepe van Walter's psychologise metamorfose - een baard laten groeien volstaat blijkbaar om anders in het leven te staan. Willens nillens word je dus meegesleept door dat magische dat alleen de meest prestigieuze producten uit de droomfabriek van de VS kenmerkt.

Stiller is ook een sluwe jongen. Zijn elegante, speelse beeldtaal lijkt volkomen gebaseerd op onafhankelijke producties, waardoor je deze prent op basis van zijn esthetiek vooral associeert met kwaliteitsdrama's als pakweg Take This Waltz, We Need to Talk About Kevin of Beginners, om maar enkele recente kwalitatieve films te noemen die niet meteen op uw euro's uit waren maar wel verscheurende, geloofwaardige verhalen brachten over de tragiek van het leven. Zelfs Punch-Drunk Love zou hier en daar een inspiratie kunnen geweest zijn.

De vele speciale effecten, indrukwekkende shots van landschappen en opdringere boodschap onthullen echter snel de ware aard van dit beestje: een platte blockbuster, entertainend filmvoer op maat van de consument in plaats van de cinefiel, popcornvertier van de bovenste plank. Wat voor alle duidelijkheid helemaal geen schande is, want de uitvoering is zo innemend, kleurrijk en hartverwarmend dat je als een kind in een pretpark je meest primaire emoties zijn werk laat doen en geniet van wat in essentie gewoon snoep is: erg gezond is het niet, maar nu en dan mag het wel eens.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de